Inmiddels ben ik al 3,5 jaar onder behandeling bij een psychiater. Sinds een tijdje zie ik haar ‘nog’ maar één keer per maand. Het is wel heel fijn dat dit nog zo is, want zoals ik laatst bijna in tranen tegen haar zei aan de telefoon: ‘Ik heb deze persoonlijkheid pas één jaar, het voelt soms alsof ik nét heb leren lopen!’
Ik bedoelde daarmee dat ik pas sinds een jaar enigszins in contact sta met wat ik voel, wat ik wil en wat ik nodig heb om me oké te voelen. Daarvoor was mijn gehele identiteit zwaar verstoord en dat uitte zich in ernstige vermoeidheidsklachten, onverklaarbare pijn, angsten, depressies en persoonlijkheidsproblematiek. Ik stond totaal niet in contact met mezelf.
‘Wees autonoom’ is dan ook een van de eerste dingen die mijn psychiater me zei en die ik heb opgeslagen in mijn hoofd. Ik schreef het zelfs op een vel papier en plakte het aan de muur. Autonomie is het recht om zélf te bepalen wat je doet, om je eigen koers te bepalen. Het was voor mij extreem belangrijk om dat te leren, want tot die tijd werd ik in al mijn beslissingen gestuurd door wat ik dacht dat anderen van mij verwachtten. Ik had ook heel veel bevestiging nodig. Doe ik het wel goed? Klopt het wel wat ik zeg?
Ik was een stuurloos schip, want mijn kompas was stuk. Dat kompas in jezelf, de intuïtie, dat stukje normen, waarden en moraal dat maakt dat je weet wie je bent, wat je wil en waarom, waar je grenzen liggen, hoe je in de wereld staat. Dat maakt dat je simpelweg wéét wat je moet doen in een situatie, omdat je je eigen raadgever bent. Misschien staat het voor mij wel gelijk aan volwassenheid; autonomie maakt dat je langzaam je ‘eigen vader en moeder’ wordt, de belangrijkste graadmeter in je eigen leven.
Ik voel me soms bijna alsof ik een soort autonomie-bootcamp heb doorlopen. De favoriete vraag van mijn psychiater was (en is) dan ook: ‘Wat denk je zélf?’ Dat was voor mij nog een verdomd moeilijke vraag, want vaak had ik géén idee. Natuurlijk liet ze me niet spartelen en ondersteunde ze me waar nodig om uit te zoeken wát ik nou zelf dacht en voelde en vond. Alles was erop gefocust om mij als zijnde uniek persoon helemaal naar voren te brengen. Inclusief alle gevoelens en gedragingen die bij mij horen. Ze heeft me niet willen kneden naar het ‘ideale, sociale plaatje’, of naar een ‘persoon zonder scherpe randjes’, maar gewoon richting Rivka en wat allemaal bij haar hoort.
Ik herken mezelf nu in alles wat ik doe en dat is nieuw. Ik ben minder zoekende en minder verloren, omdat ik stiekem zelf het antwoord wel weet. En tegelijkertijd schroom ik minder om hulp en steun te vragen, want ik heb nu ook de autonomie om te denken: ik kán dit niet alleen, ik ga nú om hulp vragen.
Mensen prijzen me wel eens om mijn zelfverzekerdheid, of ze vinden me ‘dapper’ of ‘sterk’ of ‘moedig’. ‘Hoe heb je dit gedaan?’ vragen ze dan. Tsja… Ik heb heel hard getraind, denk ik dan. Ik heb door schade en schande geleerd om continu, gedurende de hele dag bij míj te zijn en te voelen wat ik nodig heb. Niet ten koste van andere mensen, want ik vind het ontzettend belangrijk om een goed mens te zijn voor anderen, maar ook niet meer ten koste van mijzelf.
Als ik weer in oude patronen verval, de regie uit handen geef en weer als een soort passief, weerloos wezen achter de feiten aanhol, roept mijn psychiater soms letterlijk: ‘STOP, RIV!!!!’
Dan schrik ik weer op uit mijn passiviteit en pak ik weer de lead als zijnde CEO van ‘BV Rivka’, zoals mijn psychiater het wel eens omschrijft. Wat heeft BV Rivka nodig om te functioneren en niet ‘failliet te gaan’?
Op die manier manage ik mezelf en zorg ik voor mij als ware ik een ‘bedrijf’ dat ik moet runnen. Het klinkt pragmatisch en dat is het ergens ook. Het gaat over gevoelens en gedachten en pijn en verdriet en weet ik wat allemaal, maar ook ‘gewoon’ over dom doen wat ik moet doen om overeind te blijven. En als ik bijna omkieper of BV Rivka risico loopt, dan is er gelukkig nog de toezichthouder in de vorm van de psychiater. Dat oogje in het zeil betekent ontzettend veel voor mij en maakt ook dat ik dapper durf te zijn.
Zo balanceer ik mijn weg door het leven, met heel veel focus en toewijding en uithoudingsvermogen, maar ook met de daarbij behorende vermoeidheid en chagrijnigheid en ‘niet meer willen’. Want geloof mij: ik ben BV Rivka soms echt spúúgzat en ik zou het ook best geinig vinden als alles in mij zich íets beter en makkelijker liet reguleren en automatiseren. Maar dat is (nog) niet zo, dus blijf ik aan de bak. In de hoop dat die autonomie, die BV Rivka, uiteindelijk iets meer zelfsturend wordt, zodat ik iets vaker met mijn voeten op het bureau van mijn kantoor kan zitten wachten tot ik weer even moet ingrijpen. Een passievere rol in dit geheel lijkt me namelijk best lekker, kan ik je vertellen.
Tot het zover is, probeer ik koste wat kost scherp te blijven om mezelf zo goed mogelijk door deze obstakelbaan genaamd ‘leven’ heen te leiden. Al mopper ik regelmatig op dat vreselijk complexe BV Rivka en dan met name op de toezichthouder (psychiater) en de CEO (mezelf)… en zou ik best wat vaker vakantie willen van deze ‘baan’… dat geef ik eerlijk toe.
Deze blog verscheen ook op lekkernietmindful.nl
Ook zin gekregen om te schrijven? Stuur een blog in naar dsmmeisjes!
Medeoprichter en hoofdredacteur dsmmeisjes
Ik voel me altijd vereerd dat ik al die mooie en vaak zeer persoonlijke blogs op dsmmeisjes mag lezen. Hou er ook veel van om ze zelf te schrijven. Verder word ik ook blij van muziek, lezen, natuur, psychologie en me druk maken om maatschappelijke zaken.
Ik heb zelfs sinds mijn 18e psychische klachten (ben inmiddels 26). Het gaat beter (er is hoop!), maar het blijft schipperen.
Eigen website: rivkaruiter.nl
Hard werken zo’n BV…
Ik ben ook vóór autonomie in de behandeling van mijn psychische problemen.
Als een ander dingen voor me in wil vullen of aan me voorschrijft schiet ik automatisch in de “ik voel / wil het anders” stand. Te veel ego waarschijnlijk.
Uiteindelijk moet je het zélf doen. Een ander kan oplossingen aandragen tot je een ons weegt, als je het niet zelf gaat doen is een weg vooruit niet mogelijk.
Een beetje ego is wat dat betreft dus best een goed ding om te hebben
Inspirerende blog!
Het aansturen van jezelf is inderdaad soms een flinke opgave. Ik merk het zelf aan de “normale” dagelijkse taken die je als mens dient te doen. Bijvoorbeeld het opstaan, klaarmaken, goed voor jezelf zorgen en op tijd vertrekken, autorijden enzovoorts. Heel normaal natuurlijk, maar het lijkt voor mij soms een mega-opgave. Ik ben soms al overprikkeld en chagrijnig van die kleine “normale” dagelijkste taken alvorens ik begin aan mijn echte taken (het uitvoeren van werk of studie en therapie). Bij een ander lijkt het dan zo heerlijk eenvoudig, simpel en automatisch te gaan. Bij elke stap nadenken in hoeverre dit consequenties heeft voor de rest van de dag of week klinkt zeer dramatisch (is het misschien ook wel) maar voor mij soms wel de realiteit. Ik doe het allemaal wel “gewoon” omdat het van me wordt verwacht of omdat het simpelweg het beste voor mezelf is, maar dat gaat dan soms wel gepaard met vermoeidheid en chagrijnigheid.
Mooi hoe je het beschrijft, je eigen BV!
Hoi,
Eerste reactie ooit -spannend.
Stom, want ik ben nu halverwege de 40, t zou me niet zo moeten stresseren, denk ik dan. Of misschien hoor ik me hier helemaal niet (meer) mee bezig te houden?
Sinds 5,5 jaar ben ik in behandeling bij een psychologe (in eerste instantie vanwege de depressieve/destructieve gevolgen van m’n boulimie, maar we weten ondertussen allemaal wel dat dat niet meer dan n symptoom is, hè ;/), en héél erg zoekende. Ik lees zowat alle (degelijke) dingen die ik tegenkom. Op zoek naar herkenning, op zoek naar mezelf?
Een aantal jaren geleden kwam ik op de site van proud2Bme, en de dingen waarin ik mezelf herkende waren zó geruststellend en bevestigend! Het voelde een beetje als thuiskomen, mag ik wel zeggen. Het enige wat me soms stoorde was het feit dat dit platform duidelijk voor de struggelende tiener is. En hoewel ik qua gevoel zeer vroeg in ‘pauze’ ben gezet, en mijn gedachtengang er dus erg bij aansloot, blijf ik nog steeds wél van middelbare leeftijd.
Lang verhaal om eigenlijk alleen maar te zeggen: fijn om een soortgelijke site tegen te komen, waar ook meer volwassenen aan deelnemen, en niet enkel ‘regisseren’. Een nieuw soort van bevestiging jullie (volwassen) verhalen te lezen!
Dankjewel daarvoor!
Het is erg fijn (dit is een wat fout woord, begrijp ik) om te zien dat niet elke 13-jarige met psychische problemen wordt opgemerkt; dat sommigen ‘de kneepjes van het vak’ zo in de vingers hebben dat ze een half leven lang door de mazen van het net kunnen zwemmen, zichzelf wijsmakend dat er niks aan de hand is. Maar dat er ook voor hén, en dus ook voor mij, nog hoop is op beterschap (want de problemen stoppen niet zomaar opeens, eens je ‘groot en volwassen’ bent!).
Op een beetje rust, want geef toe: er is weinig zo vermoeiend als psychisch lijden…
Dank jullie wel voor jullie durf, moed, en verhalen; ik put er troost uit!
Alle, alle liefs, sally
Dag Sally,
Wat een ongelooflijke fijne reactie, dat doet doet ons goed, dank je wel!! 🙂
Mocht je ooit zelf zin hebben om in de pen te klimmen (mag ook anoniem) dan ben je zeer welkom, een blog insturen kan via dsmmeisjes.nl/meeschrijven
Liefs terug,
Rivka (hoofdredacteur dsmmeisjes)