Ik ben talloze keren opgenomen geweest bij de ggz. Ik heb nare ervaringen over gehouden aan de opnames, waar ik nu niet op in zal gaan. Maar soms zijn opnames ook erg fijn geweest. Dit durfde ik eerst niet toe te geven aan mezelf en aan anderen, maar dat probeer ik nu wel. Over het fijne van opnames wil ik vandaag wat meer vertellen.
Altijd iemand voor je klaar
Het fijne aan opnames vind ik dat er altijd een verpleegkundige klaarstaat om met je te praten. Soms hebben ze niet direct tijd, maar het idee dat ze altijd voor mij klaarstaan stelt me vaak gerust als ik me onrustig of crisisachtig voel. Verpleegkundigen kijken ook niet vreemd op als je het over suïcidale gedachten wil hebben. Ze schrikken niet snel, maar zijn wel duidelijk over hoe ze je kunnen helpen. Duidelijkheid is voor mij heel belangrijk dus dit vind ik erg fijn.
Noodknop
In de ggz-instelling waar ik altijd word opgenomen heb je op elke kamer een soort noodknop. Als je daarop drukt gaan de telefoons van de verpleegkundigen af en dan staat er binnen een paar minuten iemand in je kamer. Deze noodknop mis ik thuis weleens. Ik zou er zelf wel een op mijn kamer willen monteren. Als ik in crisis dreig te raken of de suïcidale gedachten opeens heel erg oplopen, druk ik op die knop en dan weet ik dat er binnen een paar minuten iemand is om mij te helpen. Vaak als ik mij heel erg slecht voel, vind ik het erg lastig om naar de verpleging te lopen om om hulp te vragen en dan is zo’n noodknop wel heel fijn. Want dan hoef je niks te zeggen. Ze weten dat je hulp nodig hebt als je op die knop hebt gedrukt.
Onder de mensen
Oké, het zijn niet altijd even fijne mensen op een opname-afdeling, want iedereen die er zit is ziek. Maar je bent toch onder de mensen en hebt afleiding. Zelf verstop ik mij als het slecht gaat vaak op mijn kamer, maar op een opname-afdeling mag dat niet altijd van de verpleging en word je aangemoedigd om op de afdeling te zijn. Medepatiënten kunnen ook je lotgenoten zijn. Zij herkennen vaak veel beter dan psychiaters of artsen wat jij meemaakt en waar je in het dagelijks leven tegenaan loopt. Dat contact kan heel fijn zijn. Ik heb zelfs een aantal vrienden over gehouden aan opnames.
Even alles uit handen
Wat ik ook fijn vind aan een opname is dat alles even uit handen wordt genomen en dat je even weg bent van thuis. Je hoeft niet te koken, niet te schoonmaken en niet te werken. Kortom, je hebt even geen verplichtingen. Je hebt tijd om volledig aan je herstel te werken. Voor mij helpt het ook heel erg dat ik even weg ben uit de thuissituatie. Je hoeft even niet voor jezelf te zorgen, maar er wordt voor jou gezorgd. Dat kan erg fijn zijn aan een opname.
Verlang jij weleens naar een opname?
Ook zin gekregen om te schrijven? Stuur een blog in naar dsmmeisjes!
Ik ben Monica, 24 jaar en trotse eigenaar van mijn kooiker hondje Puck. Ik hou van creatief bezig zijn, sporten en piano spelen. Eigenaar van de diagnoses: vermijdende persoonlijkheidsstoornis, dwangstoornis, depressie en chronische suïcidaliteit. Vermoeden van autisme en borderline.
Wat een mooi en eerlijk stuk. Ik ben zelf altijd in verzet gegaan bij het idee van een eventuele opname. Ik was bang dat overprikkeling op de loer zou liggen en vooral dat de verhalen van anderen me te veel zouden raken. Ik kan me wel voorstellen dat het ‘fijn’ moet zijn dat er altijd iemand beschikbaar is die je om hulp kunt vragen.
Lees een van mijn persoonlijke blogs: Gedicht: Geloofsvertrouwen