Verborgen gebreken

Mijn vorige therapiesessie stond in het teken van stoornissen. De stelling luidde dat er zoveel mensen zijn met een stoornis dat het woord ‘stoornis’ niet meer op zijn plaats is. De lijn die bij iedereen zogenaamd horizontaal moet lopen, wijkt namelijk aan alle kanten af. Het vervelende hieraan? Dat dit bij de meeste mensen ondergronds blijft.  Mensen schamen zich. Mensen verbergen hun problemen. Mensen zijn bang voor de ‘afwijzing’.  En dat vind ik spijtig.  

Hoeveel mooier zou de wereld zijn als iedereen zijn eigenaardigheden op tafel zou gooien. Gewoon in een soort collectieve landelijke therapiesessie. Ik denk dat we dan van elkaar zouden kunnen leren. En dat we een beetje minder die horizontale lijn gaan begeren.

Ja, jongens. Ik begrijp het. Niet iedereen hoeft het zoals ik van een dakterras te schreeuwen. Maar een beetje meer openheid, zou dat de wereld kwaad doen? Of leef ik weer in een utopie?

Een puntje voor mijn psycholoog, zo besluit ik mijn gedachtegang.