Van ontoerekeningsvatbaar tot alleen op vakantie

Zoals jullie in één van mijn vorige blogs hebben kunnen lezen, ben ik gediagnosticeerd met onder andere PTSS, borderline en DIS. Dit houdt in dat ik over de afgelopen acht jaar enorm veel gaten in mijn geheugen heb zitten. Van dingen die er zijn gebeurd en niet echt binnen zijn gekomen of die ik niet heb meegekregen. Ook mijn zelfbeschadiging en een hoop van mijn zelfmoordpogingen zijn hier onderdeel van. Ik wist niet wat ik zelf deed en was dus totaal niet te vertrouwen. Ik was bang voor mezelf en bang voor de consequenties die er overbleven na de acties die ik uitvoerde. Zo heb ik dus een hoop littekens op mijn lijf waarvan ik niet weet hoe ik eraan kom en waar ik de aanleiding niet meer weet. De grootste reden is/was misschien wel de stemmen in mijn hoofd die mij aanstuurden om dit te doen. 

Door deze stemmen en persoonlijkheden was ik ontoerekeningsvatbaar, omdat het geen nut had om mij te straffen voor wat er gebeurde. Als mensen mij straften of met de verkeerde toon aanspraken, schoot ik in paniek. Het was voor mijn eigen ‘ik’ vaak niet bewust gebeurd dat ik mezelf beschadigde of een poging deed. Hierdoor heb ik dus veel maanden op groepen, instellingen en in pleeggezinnen gezeten en woon ik nu begeleid. Het is voor mij niet mogelijk op dit moment om volledig op mezelf te wonen, omdat ik nog steeds hulp nodig heb met de dingen die er gebeuren in mijn leven. Ook kan ik zelf enorm slecht tegen veranderingen, onduidelijkheid, onrecht en stress.

Tot vorig jaar oktober heb ik therapie gehad en daar is altijd gezegd dat ik ten eerste een te complex geval was dat nooit volledig van haar psychische problemen af zou komen en dat het ten tweede een tien-jarenplan zou worden als ik ooit alleen op vakantie zou willen gaan. Ik ben überhaupt al niet meer op vakantie geweest sinds september 2016. Ik heb wel wat daagjes weg gehad en de kampen die ik heb meegemaakt met de groepen waar ik heb gewoond, maar dit was altijd onder begeleiding. Ik was volgens hen niet in staat om alleen avonturen aan te gaan, maar ik ben aan mezelf gaan werken, ik ben gaan strijden en sinds afgelopen januari zoveel sterker geworden. Ik ben er voor een deel achter gekomen wie ik nu echt ben en wat ik wil. Ik heb veel minder last van dissociatie en zelfbeschadiging, dit is iets wat momenteel alleen nog voorkomt op het moment dat het mij allemaal echt teveel wordt. Eén van de uitdagingen die ik nu aan wilde gaan, was alleen op vakantie om vertrouwen in mezelf terug te gaan krijgen.

In maart heb ik dus besloten dat het dit jaar tijd wordt voor enorm veel veranderingen en uitdagingen. Ik heb ervoor gekozen om het hele pakket bij elkaar te voegen en dit jaar voor het eerst alleen naar Spanje te gaan. Ik moet met het vliegtuig, wat ik doodeng vind, want dit wordt de tweede keer in mijn leven in het vliegtuig. Ik word op het vliegveld opgehaald door mensen van de opvang waar ik naar toe ga, aangezien ik heb gekozen iets voor de maatschappij te gaan doen. Ik ben doodsbang voor mensen die ik niet ken omdat ik nooit zo goed weet hoe die mensen op mij reageren, door de obstakels die ik heb gekend in mijn leven en nog steeds wel ken. 

Ik ga drie weken vrijwilligerswerk doen op een paardenopvang voor verwaarloosde en mishandelde paarden en wat andere dieren, hier komt dus enorm veel onrecht en stress bij kijken want die paarden hebben er nooit voor gekozen om mishandeld of verwaarloosd te worden. Ik vind dit een mooi initiatief omdat ik dus enorm veel van mijn eigen mishandelingsverleden en trauma’s terug ga zien voor mijn gevoel. Ik ben daar ver weg van mijn eigen dagelijkse leven en kan dus alles een plekje kan gaan geven. Eén van mijn grootste doelen van mijn vakantie is mezelf nog beter leren kennen, aan mezelf gaan werken, de dieren daar helpen met het vertrouwen terug te krijgen in de mensen en even tijd om te resetten. Na drie weken Spanje ga ik een van mijn angsten meteen weer aan, namelijk de treinreis terug naar Nederland vanuit België. Deze hoef ik gelukkig niet alleen aan te doen en ondertussen ga ik mij voorbereiden om mijn volgende uitdaging aan te gaan.

Met deze blog wil ik jullie dus graag meegeven dat hoeveel problemen je ook hebt en hoe groot de psychische problemen ook zijn, je je dromen nog steeds kan verwezenlijken door maar hard genoeg te vechten voor je eigen bestaan. Kies voor jezelf en ga er niet altijd van uit wat andere mensen zeggen of denken. Waar een wil is, is vaak een weg.  Jij bent ten slotte de enige die jouw eigen leven kan veranderen, niemand anders kan dat voor jou doen. Maar maak het jezelf niet te moeilijk en leg de lat niet te hoog voor jezelf.

Kimberly

Mijn naam is Kimberly, Ik ben 19 jaar oud en woon sinds 1,5 jaar begeleid in mijn eigen studio. In de afgelopen 1,5 jaar heb ik een hoop dingen geleerd en ben ik gaan inzien hoe mooi het leven is. Ik loop al vanaf mijn 6e in de hulpverlening maar tot het moment dat ik begeleid ben gaan wonen is de hulp nooit echt succesvol geweest. Ik heb een hele hoop aan diagnoses gekregen en een hele hoop littekens opgelopen. Mijn diagnoses en littekens zijn niet wie ik ben maar ze horen wel bij mij.

Instagram: @kimberlys_avontuur