Onrust vult mijn lichaam, en een kakofonie van geluid en stemmen klinkt in mijn al zo volle hoofd. Onuitgesproken angsten die daar in opgaan zorgen voor diepten die nooit zo zijn bedoeld. De pijn is zo voelbaar. Pijn van te veel. Pijn van alleen. Een kinddeel dat ik intern ontmoet huilt. Onuitgesproken monsters vullen deze kamer. En ik worstel.. en strijd. Wat zal ik zeggen? Zál ik wat zeggen? Zal ik troosten? Zal ik monsters wegjagen? Of zal ik weggaan?
Weggaan, zonder doekje voor de tranen. Zonder sussende woorden. Zonder verder te kijken naar dit zo gekwetste kind.. Dat is wat ik vaak zo automatisch doe. Het wegmaken. Maar ik wil zo graag verder in m’n proces.
Dus ik doe toch een poging het contact te vinden.
Ik reik een kussen aan voor het vermoeide hoofdje. Ik pak een zakdoekje voor de tranen. En ik fluister woordjes om te sussen. Ook zing ik een kinderliedje door de kakofonie van stemmen heen.
En dan klets ik..
“Hey lief kleintje…! Hoor je mij? Vertrouw je mij?
Ik kan wel weggaan hoor… maar… misschien, als ik je hand vast mag houden, dan kunnen we samen de monsters laten luisteren naar onze liedjes.
En kunnen we laten zien dat we niet gebroken zijn. Dat we steeds weer opgestaan zijn en opgekrabbeld zijn na hun aanval. En dat de aangebrachte wonden slechts littekens geven die onze kracht laten zien!”
“Lief kindje.. ik ken je nog niet zo goed, maar wil je me vertrouwen om samen liedjes te zingen? Samen te spelen? En… misschien kunnen we wel samen koekiemonster zijn?
Lief klein koekie monstertje, zullen we samen koekjes eten?”
Het is soms zo’n moeilijk ingewikkeld proces het contact met de kleine delen goed aan te gaan. Ik probeer het goed te doen. Maar ik merk nog zo vaak dat ik ervan weg wil en hen weg wil maken. De schaamte is soms zo groot. Toch voelt dat steeds oneerlijker. Zeker als het besef tot me doordringt om welke reden zij er zijn….
Voor nu is het in ieder geval weer gelukt het contact te maken en is het goed gegaan.
We hebben troost gevonden door samen koekjes te eten en kinderliedjes te zingen.