De herinneringen nog vers in mijn hoofd, reden we deze veilige plek binnen en ik voelde me thuis. Ik werd overgenomen door een gevoel van kalmte en rust. Ik werd ontvangen met open armen en een hoop liefde. En ik sliep mijn eerste nacht in Zuid-Afrika ontzettend goed tegen al mijn verwachtingen in.
Het werd hard werken, mijn masker moest af. Die lieve lach won het niet meer. Ik kon misschien mezelf en een aantal anderen in de kliniek voor de gek houden, maar van de counselors won ik het niet.
Hoe langer ik verbleef in Afrika hoe dankbaarder ik was dat ik nuchter wakker werd. Waren dat niet de vreselijkste momenten? De ochtenden erna? Herinneringen die het blozen van mijn wangen veroorzaakten of een gebrek aan herinneringen. Mijn geest verzuipende in een zwart gat, pijn aan mijn lichaam zonder te weten wat ik heb gedaan.
Die ochtenden keek ik tegenwoordig naar mijn polsen. Was ik nog heel? Ik bedoel niet mentaal, want op dat gebied was ik gebroken, ik bedoel lichamelijk. Was er nog iets van me over behalve de zelfwaarde die ik de avond ervoor uit me had laten neuken?!
Of toen…die ochtend dat mijn vader dacht dat ik zo gelukkig thuis was gekomen na een date. Ja…ik voelde dat valse geluk puur door de alcohol en de leugen die ik mezelf voorhield dat deze jongen van me houden kon.
Ik had wat black outs. Mijn lichaam was onderhand de schatkaart geworden met aanwijzingen naar de herinneringen die geen herinneringen waren omdat ik ze niet onthouden kon. Toen die ochtend…waren mijn armen beschadigd, maar ik was vergeten dat mijn gezicht er net zo erg aan toe was.
Ik had in de hectiek van mijn verslaving mijn eigen gezicht toegetakeld, omdat ik de schaamte van binnen niet meer kon verdragen. Iedereen kon het nu zien…dat ik verslagen was. Ik huilde als een klein meisje in mijn vaders armen. Wanneer hield het op? Dit zou niet lang meer goed gaan. Met tranen over mijn wangen, een hoop make-up op mijn gezicht en een overdosis bevestiging van mijn vader ging ik weer proberen mijn leven op te pakken.
Voor de zoveelste keer…en voor de zoveelste keer faalde ik ook. Hoeveel van deze helse pijn had ik nog nodig om te realiseren dat ik hulp nodig had? Dat ik een dodelijke, progressieve ziekte heb die als ik er niet aan werk zo erg word dat ik misschien de twintig niet haal? Dat mijn geest niet alleen ziek is, maar dat mijn lichaam allergisch is voor alcohol en elk ander gemoedstoestand veranderend middel? Dat ik, Alice, verslaafd ben…?