Tot het te veel pijn doet

Hoe langer ik verbleef in Afrika hoe dankbaarder ik was dat ik nuchter wakker werd. Waren dat niet de vreselijkste momenten? De ochtenden erna? Herinneringen die het blozen van mijn wangen veroorzaakten of een gebrek aan herinneringen. Mijn geest verzuipende in een zwart gat, pijn aan mijn lichaam zonder te weten wat ik heb gedaan.

Die ochtenden keek ik tegenwoordig naar mijn polsen. Was ik nog heel? Ik bedoel niet mentaal, want op dat gebied was ik gebroken, ik bedoel lichamelijk. Was er nog iets van me over behalve de zelfwaarde die ik de avond ervoor uit me had laten neuken?! 

Of toen…die ochtend dat mijn vader dacht dat ik zo gelukkig thuis was gekomen na een date. Ja…ik voelde dat valse geluk puur door de alcohol en de leugen die ik mezelf voorhield dat deze jongen van me houden kon. 

Ik had wat black outs. Mijn lichaam was onderhand de schatkaart geworden met aanwijzingen naar de herinneringen die geen herinneringen waren omdat ik ze niet onthouden kon. Toen die ochtend…waren mijn armen beschadigd, maar ik was vergeten dat mijn gezicht er net zo erg aan toe was.

Ik had in de hectiek van mijn verslaving mijn eigen gezicht toegetakeld, omdat ik de schaamte van binnen niet meer kon verdragen. Iedereen kon het nu zien…dat ik verslagen was. Ik huilde als een klein meisje in mijn vaders armen. Wanneer hield het op? Dit zou niet lang meer goed gaan.  Met tranen over mijn wangen, een hoop make-up op mijn gezicht en een overdosis bevestiging van mijn vader ging ik weer proberen mijn leven op te pakken. 

Voor de zoveelste keer…en voor de zoveelste keer faalde ik ook. Hoeveel van deze helse pijn had ik nog nodig om te realiseren dat ik hulp nodig had? Dat ik een dodelijke, progressieve ziekte heb die als ik er niet aan werk zo erg word dat ik misschien de twintig niet haal? Dat mijn geest niet alleen ziek is, maar dat mijn lichaam allergisch is voor alcohol en elk ander gemoedstoestand veranderend middel? Dat ik, Alice, verslaafd ben…?

Alice in Wonderland

Voor ieder van ons had ik beter gewenst. Onze onschuldige ogen hebben meer gezien dan goed voor ons was. We weten maar al te goed hoe het voelt om niet goed genoeg te zijn. Wat voor klap het ons geeft als jongens ons niet zien staan…tja…voor de seks.
We zijn in de steek gelaten, door onze ouders, vrienden en vooral door onszelf. We voelen ons alleen op de wereld, terwijl er zoveel mensen om ons heen zijn. We zijn gevallen en weer opgestaan, gevallen en weer opgestaan en dat is het verhaal van ons leven.
Dit verdient geen van ons en ook als je denkt van wel, het is gewoon je programmering. Je hebt zoveel tegenslagen gehad dat je het bent gaan geloven, maar het is bullshit. Wij zijn allemaal zoveel waard, zo uniek en zo ongelofelijk sterk. We hebben de wereld zoveel te bieden.
En nee, we kunnen het niet alleen, logisch. Maar durf een hand aan te pakken. Durf een hand aan te pakken van iemand die hetzelfde doormaakt als jij en loop samen in plaats van alleen. En als je jezelf dat niet waard vind zeg je dan niet indirect dat die ander het ook niet waard is? Dus pak die hand, wees een overlever en geen slachtoffer.
Het is ons overkomen en mijn hart huilt voor elk van ons, maar gaan we ons laten verslaan door een diagnose? Door een DSM-boekje? Zijn al die zweet, tranen en misschien wel het bloed voor niks geweest? Ja, het is oneerlijk en het lijkt onmogelijk.
En ja, we hebben mensen om ons heen misschien wel af zien zakken of zelfmoord zien plegen. Laten we het op z’n minst ook voor hen doen. Het mooiste geschenk wat je iemand kan geven is goed voor jezelf zorgen.