De dag dat ik ontslagen werd uit het ziekenhuis was overweldigend. Ik liet het maar over mij heen komen maar wist eigenlijk niet hoe ik mij moest voelen. Ik was opgelucht dat de laatste ECT voorbij was en ik twee dagen later al naar huis zou gaan? Blij, omdat ik mij minder depressief voelde. Ik wist niet dat er nog heel veel meer bij zou komen kijken. Thuis in mijn huisje, op een crisisplek, midden […]
Verder lezenBlogs over ouders
Alsof de wereld ophoudt met bestaan
Na morgen heeft mijn hoofdbehandelaar drie weken vakantie. Dit gegeven, bovenop nieuwe traumaherinneringen die bovenkomen, zorgt voor veel onrust en spanning. Eigenlijk gaat het al een week niet super goed. Ik ben erg moe, heb herbelevingen, drang tot automutilatie en gedachten aan suïcide. En ja, mijn hormonen doen ook nog eens een schepje erbovenop. Dat staat zelfs in mijn behandelplan, dus weet ik dat het nu even extra ingewikkeld is. Het is uitzien naar het moment […]
Verder lezen
Het leven na een gedwongen opname
In deze blog gaat het over suïcidaliteit en een heftige opname. Zorg goed voor jezelf en lees deze blog niet als dit mogelijk te triggerend voor je is. Heb je zelf last van suïcidale gedachten en wil je daar met iemand over praten? Neem contact op met 113 Zelfmoordpreventie. Opeens ben ik weer thuis na een gedwongen opname. Het voelt alsof alles wat eerst zo normaal was een hele nieuwe betekenis heeft gekregen. Mijn wereld […]
Verder lezen
Geef me de tijd om mijn woorden te vinden
Ik hoor mijn telefoon overgaan. Op het scherm zie ik de naam van mijn therapeute verschijnen. Mijn adem stokt even en ik staar slechts naar mijn trillende mobiel. Ik ben de belafspraak vergeten. Alles in me zegt dat ik niet moet opnemen. Het is te veel. Ik kan dit niet. Ik zal dichtklappen. Maar ik wil mijn therapeute ook niet zomaar laten zitten. Ze weet dat ik belangst heb en houdt daar vast wel rekening […]
Verder lezen
Wat mijn opname mij leerde
Het is 5 maanden en 12 dagen geleden dat ik met ontslag ging uit de psychiatrische kliniek. De opname is een donkere periode uit mijn leven die veel licht en lucht heeft gecreëerd. Op mijn achttiende vertoonde ik symptomen van psychose, maar ik wist nog wel dat de waarnemingen en gedachten niet klopten. Het is best heftig geweest, er werd gesproken over randpsychose. Ik kreeg hier antipsychotica voor in hele hoge doses. Het eerste middel […]
Verder lezen
Leren omgaan met autisme
Ik weet alweer zes jaar dat ik autisme heb. Ik ging samen met mijn ouders op gesprek omdat ik moeite had met samenwerken. Vanaf dat moment voelde ik me een mislukt stukje afval. Ik voelde me het meisje dat niet kon samenwerken en sloot me af voor anderen. Ik moest twee keer in de week naar de ggz, daar hielpen ze me met weerbaarheidslessen en om beter te leren samenwerken. Veel mensen die me daar […]
Verder lezen
Stoppen met handen schudden
Nu we toch allemaal obsessief bezig zijn met hygiënische maatregelen om besmetting te vermijden, kunnen we misschien voorgoed afrekenen met ongewenst lichamelijk contact. Ik denk vooral aan definitief stoppen met handen schudden met allerlei vreemden, de begroeting waar je ouders je als kind al toe dwongen. Omdat het nu eenmaal zo hoort. Begroeten is net als afscheid nemen in veel situaties gewenst en handig. En als autist heb ik ook geen bezwaar tegen dergelijke rituelen. […]
Verder lezen
Mijn verhaal, diagnose en zoektocht
Ik neem jullie even mee terug in de tijd. Voor ik wist dat ik autisme had, dacht ik dat ik iets fout deed. Ik hoorde er niet bij en hoe hard ik dit ook probeerde, ik kreeg het niet voor elkaar. Ik zat niet goed in mijn vel. Werd gepest en wist me geen raad. Tot ik instortte. Ik kon niet meer en van de een op de andere dag werd alles gitzwart. Ik wilde dit […]
Verder lezen
Mijn avontuur in Spanje
Ondertussen zit ik alweer ruim drie maanden in Spanje, waar ik vrijwilligerswerk doe bij een paardenopvang. Het is zwaar hier. Niet zozeer het verzorgen van de dieren, maar vooral de weg die ik met mezelf bewandel. In augustus ben ik terug naar Spanje vertrokken, nadat ik daar in juli drie weken vrijwilligerswerk had gedaan. Dit beviel me prima, dus belden de eigenaresse van de stichting en ik met mijn ouders om te vertellen dat het […]
Verder lezen
Een deuk in het zelfvertrouwen van een ADD-meisje
Ik hoor nergens bij. Niemand vindt me aardig en niemand snapt me. Het enige dat ik goed kan, is in de weg lopen en te veel zijn. Waarom begrijpt niemand me? Iedereen heeft last van me. Mensen vinden me raar. Mijn gedachten kan ik beter voor mezelf houden, want het slaat toch nergens op wat ik denk. Mensen zullen me uitlachen als ik vertel wat ik nou weer voor een idee heb. Ze zullen het […]
Verder lezen
Hey, het is oké
In een opwelling heb ik verzonnen dat ik op de dag van de lancering van de ‘Hey, het is oké’ najaarscampagne (om depressie, angst- en paniekstoornissen bespreekbaar te maken) een blog wilde publiceren. Dus zo gezegd, zo gedaan. Althans, dat was de bedoeling. Inmiddels is het zo’n 24 uur voor publicatie en zit ik nog steeds naar een prachtig wit vel in mijn tekstverwerker te kijken, met de knipperende cursor als veroordelend oog over het […]
Verder lezen
Mijn eerste paniekaanval
Toen ik mijn eerste paniekaanval kreeg, duurde het een heel jaar voordat ik op de juiste plek terecht kwam voor goede hulp. In dat jaar ging er veel kapot. En het ergste van alles: dat was niet nodig geweest. Als er ook maar één adequate hulpverlener op mijn pad gekomen was, tenminste. Die had gezien dat het hier niet om een hulpeloze student met een identiteitscrisis ging. In deze blog vertel ik je over mijn […]
Verder lezen
De ouder in mijn hoofd
De ouder in mijn hoofd is boos. Dit was hij altijd al, maar de boodschap en toon zijn de laatste tijd wel veranderd. Waar het eerst bleef bij korte momenten van boosheid, blijft hij nu continu tegen me schreeuwen. In bijna alles wat ik zeg en doe ziet hij reden om tegen me uit te vallen. Ook worden zijn reacties en straffen steeds heftiger. Het was een tijd onduidelijk voor me wat er precies aan […]
Verder lezen
Ik hoop dat ik ooit kan zeggen dat het goed met me gaat
Het begon allemaal toen ik een jaar of tien was. Mijn ouders gingen uit elkaar, want het ging niet meer tussen hen. Mama was psychisch ziek, dat was voor mij niet gemakkelijk. Ze kon niet voor ons zorgen en ging regelmatig in behandeling. Doordat m’n ouders uit elkaar gingen en mama niet in staat was voor ons te zorgen zag ik haar niet zo veel. Ze deed zelf ook niet echt moeite. Op de lagere […]
Verder lezen
Zes maanden vrijwilligerswerk in Spanje
Zoals jullie in één van mijn vorige blogs hebben kunnen lezen, heb ik drie weken lang vrijwilligerswerk gedaan in Spanje bij een paardenopvang. De eerste week vond ik enorm zwaar. Ik wilde graag terug naar Nederland, want ik miste mijn familie, vrienden en begeleiding. Gewoon de vastigheid aan mensen die ik in Nederland had en de mensen waar ik wekelijks mee afsprak. Gelukkig ontbrak er qua structuur niks in Spanje. Vaste werkdagen, één vrije dag […]
Verder lezen
Catch-22: perfectionistisch én vermijdend
Ik verbaas me vaak over wat ik na bijna twee jaar therapie nog over mezelf kan leren. Ik weet nog goed dat ik na een paar maanden dacht, ‘hoe lang kan ik hier nou nog mee bezig zijn?’ Voor mijn gevoel waren veel klachten al afgenomen en hadden we al zoveel onderwerpen besproken; waar kunnen we het in godesnaam nog over hebben? Over verrassend veel, blijkbaar. Ik ben zelfs van één keer naar twee keer […]
Verder lezen