Na morgen heeft mijn hoofdbehandelaar drie weken vakantie. Dit gegeven, bovenop nieuwe traumaherinneringen die bovenkomen, zorgt voor veel onrust en spanning. Eigenlijk gaat het al een week niet super goed. Ik ben erg moe, heb herbelevingen, drang tot automutilatie en …
In deze blog gaat het over suïcidaliteit en een heftige opname. Zorg goed voor jezelf en lees deze blog niet als dit mogelijk te triggerend voor je is. Heb je zelf last van suïcidale gedachten en wil je daar met …
Ik hoor mijn telefoon overgaan. Op het scherm zie ik de naam van mijn therapeute verschijnen. Mijn adem stokt even en ik staar slechts naar mijn trillende mobiel. Ik ben de belafspraak vergeten. Alles in me zegt dat ik niet …
Het is 5 maanden en 12 dagen geleden dat ik met ontslag ging uit de psychiatrische kliniek. De opname is een donkere periode uit mijn leven die veel licht en lucht heeft gecreëerd. Op mijn achttiende vertoonde ik symptomen van …
Ik weet alweer zes jaar dat ik autisme heb. Ik ging samen met mijn ouders op gesprek omdat ik moeite had met samenwerken. Vanaf dat moment voelde ik me een mislukt stukje afval. Ik voelde me het meisje dat niet …
Nu we toch allemaal obsessief bezig zijn met hygiënische maatregelen om besmetting te vermijden, kunnen we misschien voorgoed afrekenen met ongewenst lichamelijk contact. Ik denk vooral aan definitief stoppen met handen schudden met allerlei vreemden, de begroeting waar je ouders …
Ik neem jullie even mee terug in de tijd. Voor ik wist dat ik autisme had, dacht ik dat ik iets fout deed. Ik hoorde er niet bij en hoe hard ik dit ook probeerde, ik kreeg het niet voor elkaar. …
Ondertussen zit ik alweer ruim drie maanden in Spanje, waar ik vrijwilligerswerk doe bij een paardenopvang. Het is zwaar hier. Niet zozeer het verzorgen van de dieren, maar vooral de weg die ik met mezelf bewandel. In augustus ben ik …
Ik hoor nergens bij. Niemand vindt me aardig en niemand snapt me. Het enige dat ik goed kan, is in de weg lopen en te veel zijn. Waarom begrijpt niemand me? Iedereen heeft last van me. Mensen vinden me raar. …
In een opwelling heb ik verzonnen dat ik op de dag van de lancering van de ‘Hey, het is oké’ najaarscampagne (om depressie, angst- en paniekstoornissen bespreekbaar te maken) een blog wilde publiceren. Dus zo gezegd, zo gedaan. Althans, dat …
Toen ik mijn eerste paniekaanval kreeg, duurde het een heel jaar voordat ik op de juiste plek terecht kwam voor goede hulp. In dat jaar ging er veel kapot. En het ergste van alles: dat was niet nodig geweest. Als …
De ouder in mijn hoofd is boos. Dit was hij altijd al, maar de boodschap en toon zijn de laatste tijd wel veranderd. Waar het eerst bleef bij korte momenten van boosheid, blijft hij nu continu tegen me schreeuwen. In …
Het begon allemaal toen ik een jaar of tien was. Mijn ouders gingen uit elkaar, want het ging niet meer tussen hen. Mama was psychisch ziek, dat was voor mij niet gemakkelijk. Ze kon niet voor ons zorgen en ging …
Zoals jullie in één van mijn vorige blogs hebben kunnen lezen, heb ik drie weken lang vrijwilligerswerk gedaan in Spanje bij een paardenopvang. De eerste week vond ik enorm zwaar. Ik wilde graag terug naar Nederland, want ik miste mijn …
Ik verbaas me vaak over wat ik na bijna twee jaar therapie nog over mezelf kan leren. Ik weet nog goed dat ik na een paar maanden dacht, ‘hoe lang kan ik hier nou nog mee bezig zijn?’ Voor mijn …
26 augustus 2001, dat was een prachtige dag. Zonnig, warm, af en toe een zuchtje wind en een rustige blauwe hemel. Ik weet nog precies wat ik aan had; een geel shirtje van Nike, gecombineerd met een zwarte halflange capri …
