Mijn vingers omklemmen de stalen stang van een klimrek. Het lijkt zo hoog. Ik durft niet meer. Het zweet breekt me uit en mijn vingers glijden langzaam los. De navel bloot, de tenen naar beneden. Het kost heel veel kracht om mij vast te houden, mijn hele lichaam, mijn hele trots, al die zwaarte. Vallen is geen optie. Er is lava onder me. Of nog erger: een keiharde grond. Maar vallen wil ik niet. In […]
Verder lezenBlogs over dissociatie
Mijn eerste blog! Spannend…
Goh, begin je een blog over iets wat je ontzettend eng vindt. Iets met uit je comfortzone stappen. Al is typen nog altijd lekker veilig. Niemand hoeft te weten wie er achter deze tekst leeft. Voor jullie ben ik Epione. Griekse godin van de pijnverzachting. Pijnverzachting. Iets waar ik ontzettend naar op zoek ben, maar wat haast onmogelijk lijkt. Leven, leven en liefst op zo’n prettig mogelijke manier lijkt haast onmogelijk. Zeker voor iemand die […]
Verder lezen
Hoe ik leerde zwemmen
‘Het leven is de zee. Wij reiken je de zwembandjes aan, maar uiteindelijk moet je toch zónder leren zwemmen…’ Dit zei één van mijn behandelaren zo’n twee jaar geleden tegen mij. Tegen ons, er was een gesprek met beide psychiaters die mij ondersteunen en met mijn lover erbij. Ik heb daarvoor en ook daarna nog erg zware periodes meegemaakt. Jarenlang heb ik onder water geleefd. Met een zware deken over mij heen, een onecht gevoel […]
Verder lezen
De demonen van (C)PTSS
Wat is CPTSS? De afkorting staat voor: C = Complexe P = Post T = Traumatische S = Stress S = Stoornis Het is dus PTSS maar dan complex. Dat houdt in dat je vroegkinderlijk langdurig bent getraumatiseerd. Ik ben zelf op meerdere fronten getraumatiseerd in mijn leven (ben nu 21 jaar). Ik vertel nu uit mijn eigen ervaring omdat bij iedereen het er anders uit kan zien. Hier mijn verhaal: Waarom kon ik nou […]
Verder lezen
Wat al dan niet gebeurd is
Een tijdje geleden las ik in een oud dagboek: “Cosmic shoppinglist.” Het lijstje maakte ik op mijn 16e verjaardag en mocht bestaan uit niet-materiële wensen: “Een knuffel.” Ik bedoelde geen knuffelbeertje, maar een gewone alledaagse knuffel van een mens van vlees en bloed. Gewoon een knuffel. Van iemand. Ooit. Tijdens therapie bespreek ik voor de zoveelste keer, en steeds met grote voorzichtigheid, een vaag gevoel. Over vage herinneringen uit mijn jeugd die geen echte herinneringen […]
Verder lezen
Ik ben wie ik ben
En dan heb je je diagnose. Ik loop de deur uit. Kijk om me heen. Ik weet dat het gek klinkt, maar ik vraag me af of ik er anders uit zie. Ik kijk ook of ik de wereld er anders uit vind zien. En kan alleen maar concluderen dat er niks anders aan is. En dat niemand naar me kijkt. Toch voelt het alsof ik heel groot op mijn voorhoofd ‘borderline’ heb staan. Met […]
Verder lezen
Einde euthanasietraject komt in zicht….
Onze blogger Aurelia is 26 januari 2018 zelfverkozen gestorven na het doorlopen van een intensief euthanasieproject. Uit respect voor wat zij ons wilde vertellen kun je al haar blogs hier nalezen. Whoah, ik heb al zo lang niet meer geschreven. De laatste maanden veel op m’n bord gekregen. Het plotselinge overlijden van mijn moeder, veel gezeik van mensen over mijn euthanasietraject, gezondheid die steeds verder afneemt, steeds meer zelfbeschadiging (inmiddels dagelijks), meerdere crisisopnames, een bijna geslaagde […]
Verder lezen
Hoe slechter soms beter is
Trigger warning – Deze blog gaat in op automutilatie Een vriendin van me zei heel lief dat ik heel hard bezig ben en enorme stappen aan het zetten ben. “I know, you probably can’t see it, but chick, you’re growing!!!” Ik zie het geloof ik half, anderen zien het volgens mij voor geen meter. Maar die zien dan ook alleen maar de buitenkant. Ja, de buitenkant is op dit moment slechter dan grofweg twee jaar […]
Verder lezen
Die ogen…
In de slaapkamer raap ik wat van de grond. In mijn ooghoek zie ik een groot lichaam in de spiegel. Luttele seconden lijkt het een reus te zijn. Ik schrik. Ik schrik dat ik dit ben. Even was ik in gedachten blijkbaar kleiner. Veel kleiner. Ik voel mij vervreemd van het lichaam dat mij nu aankijkt in diezelfde spiegel. Inderdaad een groot lichaam. Geen reus. Maar gewoon een volwassen lichaam. Het zijn de ogen. Die […]
Verder lezen
Niks voelen is ook niks
Ik weet nog goed dat ik in Zuid-Afrika was en ik mijn eerste schadebrief kreeg. Een brief van een familielid, of mijn geval mijn ex waarin stond wat jouw verslaving de ander had aangericht. Velen begonnen te huilen als ze deze brief kregen en reageerden sterk emotioneel. Wat ik nog goed weet is dat ik één van de heftigste brieven kreeg. Ik kan je vertellen dat ik alle reden had om te huilen, of welke […]
Verder lezen
“Ben je van de fiets gevallen?”
Triggerwarning – Deze blog gaat over automutilatie. Ik zit aan het bed waar een bekende ligt opgebaard. Ik probeer haar nog eenmaal aandachtig in me op te nemen. Ik strijk met mijn vingers zachtjes door haar haar, over haar gezicht, haar handen. De tranen rollen over mijn wangen. Dwars daar doorheen vraagt er iemand: “Zeg, wat heb jij eigenlijk met je hand gedaan?” Ik word ruw opgeschrikt. Mompel dat ik gevallen ben. Maar de persoon […]
Verder lezen
Bodemloos
Soms verlang ik er nog zo naar dat iemand mijn hand vast houdt terwijl ik naar school loop. Ik verlang naar iemand die door mijn haren strijkt tot ik in slaap val of voorleest alsof ik weer een klein meisje ben. De tranen in mijn ogen die ik krijg wanneer mijn vader mijn hand vast houdt. Alleen de tijd is er om te realiseren dat ik volwassen ben geworden, dat mijn kindertijd voorbij is. Ik […]
Verder lezen
Het stiller worden
Ik zal mijn moeder afvallen, elke keer dat ik gevoelens toon. Tot ik ooit een keer zal schreeuwen. Ik zou zo hard gaan schreeuwen dat iedereen uit elkaar spat zodat ze ontdekken dat ze niet alleen zijn. Niet alleen waren en nooit alleen zullen zijn.Want ik ben er ook. ‘Het stiller worden’: zo zijn we het gaan noemen. Wanneer er bepaalde herinneringen in therapie worden besproken vraagt hij soms; ‘werd je toen óók stiller?’. Ik […]
Verder lezen
Sociale anorexia
In Zuid-Afrika vertelden ze me over ‘addiction’ en ‘connection’. Wat ze me eigenlijk vertelden is dat dit twee tegenpolen waren. Verslaving komt vaak voort uit disconnectie, in actief gebruik zitten is voor mij ook wel hetzelfde als niet in connectie staan met de buitenwereld of met mezelf. Een tijd geleden heb ik gehoord van de term ‘codependence anorexia’. Dat is jezelf eigenlijk uithongeren van sociaal contact, zodat niemand überhaupt de kans kan krijgen om je […]
Verder lezen
Soms is het gewoon ontzettend zwaar
Ik zwierf door de avond. Het was al donker en het regende. Het begon zelfs te onweren. Normaal gesproken ben ik daar heel erg bang voor, maar nu kon het me geen klap schelen. Ik huilde. Ik kwam terecht in een tunnelvisie. Ik wist heel zeker dat ik verlaten zou worden. Ik voelde ten diepste dat niemand ooit echt van mij kan houden. Op dat moment is het 100% de waarheid. Alle honderden keren dat […]
Verder lezen
De pijn van het verlaten
Ze ligt in een groot, wit bed in het ziekenhuis. Ik ben op bezoek bij M. Een gordijn scheidt haar gedeelte van dat van de vrouw naast haar. De vrouw huilt en kreunt van de pijn. “Ja,” zegt M. echter, “zij en ik hebben afgesproken dat we gewoon vrijuit mogen huilen en kreunen. We hoeven ons niet in te houden.” Het benauwt me. Ik probeer een gesprek te voeren, maar ik hoor alleen maar de […]
Verder lezen