Langzaam krabbel ik omhoog uit een crisisperiode die meerdere jaren heeft geduurd. Steeds vaker zijn er momenten waarop ik me ‘gewoon’ voel. Steeds vaker zijn er momenten waarop ik een gevoel van perspectief kan ervaren. Er is iets veranderd waarvan ik een tijd geleden nooit had durven dromen dat het zou veranderen; het is me gelukt om uit een lange tijd van crisis omhoog te klimmen.
Dit is heel bijzonder, nieuw en fijn om te ervaren en het geeft me hoop tijdens moeilijke momenten. Maar het brengt ook een moeilijke kant met zich mee. Ik denk vaak terug aan de crisistijd. Soms ben ik dan positief verbaasd over waar ik nu sta en ben ik trots op mezelf. Soms heb ik hele andere gedachtes en gevoelens. Namelijk dat ik die tijd mis. Want als het zo slecht met je gaat, heb je niets meer te verliezen. Dat kan een hele geruststellende positie zijn. Als je geen toekomst kunt zien, ben je in ieder geval niet onzeker over je toekomst. En als het zo slecht met je gaat, krijg je soms bepaalde aandacht die je anders niet krijgt. Aan alles wat pijnlijk en verschrikkelijk is, zit soms ook iets fijns.
Het is moeilijk om die gedachtes te hebben, omdat het heel hard aan me trekt. Mijn eigen toekomst in handen dragen is doodeng. Soms gooi ik het liever weg en wil ik zelf in de put gaan zitten, zodat mij niets meer kan overkomen. Het is oké dat ik me soms zo voel en zo denk. Het is menselijk. Ik probeer het te observeren en het dan weer te laten gaan. Mezelf even ‘stop’ toeroepen, zodat ik niet per ongeluk de diepte in ga, want crisisgedachtes kunnen magnetisch werken. Ik heb voor mezelf besloten: dat pad ga ik niet op. Want als er iets is dat ik mezelf bewezen heb, is dat ik meer kan dan ik denk.