Schrijven zorgt voor ruimte in mijn hoofd

Ik schrijf over mijn emoties en gevoelens in dichtvorm. Dit resulteerde in mijn eerst dichtbundel: ‘In mijn hoofd, uit mijn hoofd’. Ik wil jullie meenemen in het ontstaan van deze gedichten. 

De ogen van het kleine meisje werden vergiftigd door negatieve emoties. Leuke, positieve dingen kregen geen ruimte. Het meisje werd jarenlang gepest en besloot zich af te sluiten van de echte wereld. In haar eigen wereldje mochten alleen maar lieve mensen komen. Maar in de echte wereld gebeurde ook nog vanalles. Dingen die je niet op die leeftijd mee hoort te maken. Hoe hard ze ook probeerde weg te lopen, ze werd er toch weer dagelijks mee geconfronteerd. Er gebeurde zoveel in haar hoofd, ze snapte er niets meer van. Maar toen gebeurde er iets wat ze jaren later pas beter ging begrijpen. 

Een depressieve papa met een alcoholprobleem pleegde zelfmoord. Een zus met borderline vroeg veel aandacht vroeg binnen het gezin. Het gif in de ogen maakte haar wereldje zo zwart dat ze het gevoel had er nooit meer uit zou komen. Helse jaren gingen voorbij, maar hulp vragen en erover praten was er niet meer bij. Ze bleef maar weglopen van haar gevoel, zette een verdomd dik masker op en deed alsof het goed ging. Ze creëerde zo haar problemen zonder het door te hebben.

Wat begon met een eetverslaving op jonge leeftijd, eindigde met alcohol- en drugsgebruik. Op het dieptepunt leerde ze er voorzichtig over praten. Van trauma’s moest ze nog niets weten. Het uitleggen van haar emoties in woorden werd een grote warboel in haar hoofd. Ze probeerde het op papier te zetten, dat ging haar beter af. Hoe meer ze op ging schrijven, hoe meer ruimte er in haar hoofd kwam. Die teksten waren gedichten. Ze had iets gevonden om haar emoties te uiten en bleef doorschrijven. Weken, maanden, jaren. 

Na haar opname voor haar verslaving, accepteerde ze dat er meer nodig was om zichzelf weer terug te krijgen. Ze werd aangemeld bij de ggz. Naast de eerdere gestelde diagnose dysthyme stoornis, volgt ze nu een therapie voor haar vermijdende/ontwijkende persoonlijkheidsstoornis. Het gif is nog niet helemaal uit haar ogen verdwenen, maar ze blijft het opschrijven. De teller stond inmiddels al op vijftig gedichten, maar ze vond het nog een moeilijke stap om naar een uitgever te gaan. Ze was te bescheiden, maar ook bang. Het waren immers hele persoonlijke gedichten, maar vanbinnen werd ze steeds sterker en wist ook wat ze er mee wilde doen. Anderen helpen en herkenning geven.

Ze trok op een dag toch de stoute schoenen aan en zocht naar een uitgever. Haar gedichten werden verzonden. Weken gingen voorbij, totdat ze gebeld werd en uitgenodigd werd voor een informatiebijeenkomst. Met een beoordeling waar alleen van kunt dromen, begon haar reis. Een halfjaar later kwam haar droom uit. 

Ze heeft zichzelf uitgedaagd om geen masker meer op te hoeven doen, gewoon zichzelf te mogen zijn. Aan stoppen met schrijven moet ze nog lang niet denken, met inmiddels al meer dan dertig nieuwe gedichten.  

De dichtbundel van Kimberley is te bestellen via Uitgeverij Boekscout: