Pleister of hechten?

Ik heb ooit een vergelijking gehoord die me altijd is bijgebleven en die ik werkelijk niet beter had kunnen bedenken. Dat mensen met borderline te vergelijken zijn met mensen die derdegraads brandwonden hebben. De kleinste beweging, de kortste aanraking kan intense pijn veroorzaken.  Zelf heb ik wel eens gehoord “Kom op meid, stel je niet zo aan” of “je blijft in de slachtofferrol hangen.” In de ogen van die ander is mijn huid net als die van hen, dus wanneer ik het uitschreeuw van de pijn kan die andere persoon alleen maar reageren uit onwetendheid.

De ervaring die ik zelf heb is dat ik diep voel, ik voel intens. Verdriet, woede, maar ook vreugde. Ik ben empathisch en ik kan iemand anders emoties voelen. Ik ben ongelofelijk kwetsbaar, maar wel heel erg puur. Alleen dat beeld is ergens onderweg verdwenen. Er wordt op internet geschreven dat vrouwen met borderline gek zijn, ze nog net niet naast je bed staan met een mes en nog zoveel andere harde uitspraken. Vaak wordt er niet verder gekeken dan dat. Er kan inderdaad een storm van woede ontstaan, maar enkel en alleen omdat er een oergevoel wordt aangeraakt. 

Een goed voorbeeld vind ik als er mensen in mijn leven rechtdoorzee zijn. Dat vind ik zo knap. Mijn verstand weet dat die persoon gewoon zo is en ik kan heel goed bedenken dat als deze kortaf antwoordt dat totaal niks met mij te maken heeft. Alleen mijn emotionele reactie is die van een meisje van drie jaar. Iets wat hard uit iemands mond klinkt brengt mij namelijk terug naar de pijn die ik als kind kon ervaren. En zeg maar eens tegen een huilend, klein meisje dat ze over shit heen moet stappen.

Het onbegrip is simpelweg het verschil tussen twee percepties. Je hebt de persoon die zichzelf goed genoeg vindt en de persoon die zichzelf niet goed genoeg vindt. Als een gezond iemand kritiek krijgt, kan dat in het uiterste geval voelen als een schaafwondje. Je plakt er een pleister op en je gaat verder. Als iemand als ik kritiek krijgt, rijt het een eerdere wond open. De “Ik ben niet goed genoeg-wond.” Dus in mijn beleving bloed ik leeg, en die ander ziet enkel een schaafwond. De ander is van mening dat een pleister genoeg is, maar in mijn ogen moet de wond gehecht worden…

Hechting ja…laat ik het daar volgende keer eens over hebben.

Alice in Wonderland

Voor ieder van ons had ik beter gewenst. Onze onschuldige ogen hebben meer gezien dan goed voor ons was. We weten maar al te goed hoe het voelt om niet goed genoeg te zijn. Wat voor klap het ons geeft als jongens ons niet zien staan…tja…voor de seks.
We zijn in de steek gelaten, door onze ouders, vrienden en vooral door onszelf. We voelen ons alleen op de wereld, terwijl er zoveel mensen om ons heen zijn. We zijn gevallen en weer opgestaan, gevallen en weer opgestaan en dat is het verhaal van ons leven.
Dit verdient geen van ons en ook als je denkt van wel, het is gewoon je programmering. Je hebt zoveel tegenslagen gehad dat je het bent gaan geloven, maar het is bullshit. Wij zijn allemaal zoveel waard, zo uniek en zo ongelofelijk sterk. We hebben de wereld zoveel te bieden.
En nee, we kunnen het niet alleen, logisch. Maar durf een hand aan te pakken. Durf een hand aan te pakken van iemand die hetzelfde doormaakt als jij en loop samen in plaats van alleen. En als je jezelf dat niet waard vind zeg je dan niet indirect dat die ander het ook niet waard is? Dus pak die hand, wees een overlever en geen slachtoffer.
Het is ons overkomen en mijn hart huilt voor elk van ons, maar gaan we ons laten verslaan door een diagnose? Door een DSM-boekje? Zijn al die zweet, tranen en misschien wel het bloed voor niks geweest? Ja, het is oneerlijk en het lijkt onmogelijk.
En ja, we hebben mensen om ons heen misschien wel af zien zakken of zelfmoord zien plegen. Laten we het op z’n minst ook voor hen doen. Het mooiste geschenk wat je iemand kan geven is goed voor jezelf zorgen.