Wat mij heel erg raakt is dat de meeste borderliners gezien worden als “gestoord”, “labiel”, “psycho bitches” en “aanstellers.” Terwijl het vaak de meest lieve, gevoelige mensen zijn die ik ken. De meesten zijn niet vanzelf zo geworden, velen hebben een verleden vol misbruik. Sommigen hebben een prima leven gehad, maar zijn ergens het gevoel van onveiligheid toch tegen gekomen. Mensen met een psychische stoornis worden vaak zwak genoemd, maar in mijn ogen zijn het de sterkste mensen die er bestaan.
En laat ik niet ontkennen, vanuit mijzelf sprekende, dat ik me op momenten ontzettend afstotelijk heb gedragen. Ik heb precies het gedrag vertoond wat onbegrijpelijk is, wat mensen boos maakt, wat grenzen overschrijdt. Alleen van binnen zat een klein, bang meisje in een hoekje te huilen. Terwijl mijn lichaam uitstraalde dat je beter heel hard weg kon rennen, hoopte ik van binnen dat iemand me voor eeuwig vast zou houden.
Ik heb ooit een vergelijking gehoord die me altijd is bijgebleven en die ik werkelijk niet beter had kunnen bedenken. Dat mensen met borderline te vergelijken zijn met mensen die derdegraads brandwonden hebben. De kleinste beweging, de kortste aanraking kan intense pijn veroorzaken. Zelf heb ik wel eens gehoord “Kom op meid, stel je niet zo aan” of “je blijft in de slachtofferrol hangen.” In de ogen van die ander is mijn huid net als die van hen, dus wanneer ik het uitschreeuw van de pijn kan die andere persoon alleen maar reageren uit onwetendheid.
De ervaring die ik zelf heb is dat ik diep voel, ik voel intens. Verdriet, woede, maar ook vreugde. Ik ben empathisch en ik kan iemand anders emoties voelen. Ik ben ongelofelijk kwetsbaar, maar wel heel erg puur. Alleen dat beeld is ergens onderweg verdwenen. Er wordt op internet geschreven dat vrouwen met borderline gek zijn, ze nog net niet naast je bed staan met een mes en nog zoveel andere harde uitspraken. Vaak wordt er niet verder gekeken dan dat. Er kan inderdaad een storm van woede ontstaan, maar enkel en alleen omdat er een oergevoel wordt aangeraakt.
Een goed voorbeeld vind ik als er mensen in mijn leven rechtdoorzee zijn. Dat vind ik zo knap. Mijn verstand weet dat die persoon gewoon zo is en ik kan heel goed bedenken dat als deze kortaf antwoordt dat totaal niks met mij te maken heeft. Alleen mijn emotionele reactie is die van een meisje van drie jaar. Iets wat hard uit iemands mond klinkt brengt mij namelijk terug naar de pijn die ik als kind kon ervaren. En zeg maar eens tegen een huilend, klein meisje dat ze over shit heen moet stappen.
Het onbegrip is simpelweg het verschil tussen twee percepties. Je hebt de persoon die zichzelf goed genoeg vindt en de persoon die zichzelf niet goed genoeg vindt. Als een gezond iemand kritiek krijgt, kan dat in het uiterste geval voelen als een schaafwondje. Je plakt er een pleister op en je gaat verder. Als iemand als ik kritiek krijgt, rijt het een eerdere wond open. De “Ik ben niet goed genoeg-wond.” Dus in mijn beleving bloed ik leeg, en die ander ziet enkel een schaafwond. De ander is van mening dat een pleister genoeg is, maar in mijn ogen moet de wond gehecht worden…
Hechting ja…laat ik het daar volgende keer eens over hebben.