December 2019 Ik kan het me gewoon niet voorstellen. Het komt er niet bij in m’n botte kop. Dat ik ‘de weekendouder’ ben. De ouder die het meest heeft gefaald. De ouder die het minst met haar kind heeft gedaan. Die haar kind het minst aandacht heeft gegeven en nagenoeg niet heeft getroost. De ouder die het te druk had met zichzelf, mede door een zware depressie. En dit is dan mijn straf. Mijn straf […]
Verder lezenBlogs over borderline
Ik blijf
Ik blijf. Na 6 keer. Eindelijk heb ik een klik met een therapeut. Iemand die zegt waar het op staat, die soms ook impulsieve dingen zegt en een paar keer ‘oh my god’ uitriep, maar vooral heel menselijk is. Iemand die de nodige afstand bewaart, maar af en toe iets loslaat over zichzelf waardoor het haar meer mens dan therapeut maakt. Iemand die heel duidelijk zegt dat ze geen vriendin van me is, vooruit wil, […]
Verder lezen
Thuiskomen op je eigen feestje
Thuiskomen op je eigen feestje, zo ervaar ik de laatste maanden. Sinds eind van deze zomer ben ik namelijk in behandeling bij een psycholoog vanwege persoonlijkheidsproblematiek. Al zo lang ik mij kan herinneren loop ik telkens tegen dezelfde problemen aan in mijn leven en enkele maanden geleden heb ik de stap durven zetten om hier aan te gaan werken. Sindsdien lees ik ook veel boeken over mindfulness, leuker leven, meditatie enzovoort. En dat is al […]
Verder lezen
Het is oké, ik blijf erbij
Een tijdje geleden sprak ik met iemand over haar ervaringen met een nieuwe therapeut. Ze vertelde dat de nieuwe therapeut haar de tijd geeft om uit een dissociatie te komen. ‘Er was geen haast, het was oké. Ze bleef erbij.’ Direct gebeurde er bij mij wat: mijn armharen overeind, een zwaardere ademhaling en een brok in m’n keel om weg te slikken. Het is oké, ik blijf erbij. De zin raakt me. Het raakt me, […]
Verder lezen
Het leven ná psychische klachten
Mijn naam is June en ik wil graag schrijven over het leven ná psychische klachten. Al twijfel ik wel eens of er wel een duidelijk ‘tijdens’ en ‘na’ is. Ik heb zelf in ieder geval niet ervaren dat er een duidelijk onderscheid is tussen die twee. Iets met grijstinten. Op een dag besef je dat je jezelf niet meer ziet als ‘psychisch ziek’. Is alles dan koek en ei? Ook niet. Zijn alle symptomen van […]
Verder lezen
Ik kan niet wennen aan mijn therapeut
Vertrouwen heeft tijd nodig, dat weet ik. Zeker voor iemand wier vertrouwen al een zijden draadje was. Zeker voor iemand die al zo vaak heeft meegemaakt dat mensen weggaan; dat therapeuten verdwijnen; dat pleegouders zeggen dat ze niet meer willen. Ik weet dat vertrouwen tijd nodig heeft, maar wat ik nu meemaak voelt zo onveilig, zo eenzaam, zo moedeloos, dat ik niet weet of er ooit wel genoeg tijd zal zijn. Sinds juni heb ik, […]
Verder lezen
Schuldig
Wat voel ik me schuldig, al meer dan twee jaar lang. Tegenover de vrouwen die geen kinderen kunnen krijgen, tegenover de mama’s van sterrenkindjes. Maar ook schuldig tegenover mijn eigen kind. Ik weet dat het misschien niet eerlijk is tegenover mezelf, maar het schuldgevoel blijft. Ik heb een zoon, een gezonde zoon van 2,5 jaar. De bevalling was aardig traumatisch en daarna kreeg ik een postpartum depressie. Daardoor heb ik me niet goed kunnen hechten […]
Verder lezen
Gemis
Als ik heel erg veel verlatingsangst heb, is mijn onmiddellijke reactie om iedereen af te snijden. Ik sluit me niet alleen af van mijn therapeuten, contact met alle andere mensen in mijn leven ga ik ook uit de weg. Ik antwoord niet meer op appjes, zeg mijn afspraken af, neem mijn telefoon niet op als vrienden me bellen. Ik denk: ‘Ik doe het wel alleen. Ik heb niemand nodig. Andere mensen laten me toch altijd […]
Verder lezen
“Mensen komen en gaan”
Ik vind het leven momenteel heel moeilijk en verdrietig, omdat ik weg moet bij mijn vaste therapeut door oneerlijke regels. De reactie van andere hulpverleners is dan soms: “Maar zo gaat het nou eenmaal. Mensen komen en gaan in het leven.” Hoewel ik weet dat dit goed bedoeld is, vind ik het toch een ingewikkelde uitspraak. Als je tegen me zegt dat mensen nou eenmaal komen en gaan, heb je volgens mij geen idee hoe […]
Verder lezen
Dankbaar voor mijn kracht
In deze blog gaat het over suïcidaliteit. Heb je zelf last van suïcidale gedachten en wil je daar met iemand over praten? Neem contact op met 113 Zelfmoordpreventie. Wie had dat gedacht; ik heb mijn MBO 4-diploma op zak sinds woensdag. Ik, die door veel mensen opgegeven was, met mij was niks te beginnen. Vier jaar ben ik niet naar school geweest en ik had een flinke schoolfobie. Ik had zelfs gezworen nooit meer een […]
Verder lezen
Hou me los: over affectfobie en huidhonger
“The real meaning of silence is not to escape from people but to learn how to find them.” Thomas Merton Twee vrienden zijn verwikkeld in een woordenwisseling. Mijn hart trekt samen. De steeds luider wordende stemmen, de verharde houdingen en stevige woorden maken me angstig. Ik voel de ruimte kleiner worden, wend me af, trek me terug, verstop me. Tegelijkertijd vind ik het heerlijk en belangrijk: boos op elkaar mogen zijn, soms schreeuwen, soms huilen. […]
Verder lezen
Mijn autisme en borderline staan niet los van elkaar
Toen ik de diagnose autisme kreeg, vielen dingen helemaal niet op zijn plek, zoals je soms hoort. Ik was vooral in shock. Ik, autistisch? Hoe dan? Het is inmiddels ruim een jaar later en nu begint alles toch een beetje logischer te worden. Ik begin te begrijpen dat autisme niet losstaat van mijn andere diagnose: borderline persoonlijkheidsstoornis (BPS). Het zijn geen losse eilandjes in mijn brein. De twee labels interacteren steeds en hebben invloed op […]
Verder lezen
Blijven volhouden
In oktober vorig jaar schreef ik dat ik opnieuw in opname zou gaan. Nu, negen maanden later, heb ik mijn klinische behandeling afgerond. Ik hoopte zo dat deze behandeling mij een stukje meer perspectief kon geven, dat het leven iets draaglijker zou worden, maar dat is het helaas nog steeds niet. Elke morgen is nog steeds het eerste wat ik tegen mezelf zeg: “Ik wil dood!” Tijdens mijn behandelingen van de afgelopen twee jaar heb […]
Verder lezen
Stoppen met vermijden
Al een tijdje ben ik therapieloos. De regiebehandelaar hield wel contact, maar hé, het gaat best goed, toch? Dat is wel wat ik vol blijf houden. Het gaat best goed. Ik begraaf me in boeken, zoveel dat zelfs mijn kuiten niet meer zo gespierd zijn. De coronatijd geeft me een mooi excuus iedereen op afstand te houden. Waar ik me vervolgens weer schuldig over voel, want wat een waardeloze vriendin, zus, whatever ben ik toch […]
Verder lezen
Een nieuw hoofdstuk
Terwijl ik dit schrijf is het halverwege april. Het is coronacrisis en ik zit in een time-out opname.Ik heb twijfels over de opname, zit ik hier wel goed? Doe ik hier wel goed aan? Gaat het niet slechter dan toen ik hier kwam? Of is dit echt nodig om mijn rust terug te vinden en misschien een stukje van mezelf? Ik weet het niet zo goed. Ik val terug in oude patronen en kan alleen maar […]
Verder lezen
Hulpverleners hebben geen glazen bol
Weet je wat ik nou zo jammer vind? Dat hulpverleners geen toverstafje hebben of een glazen bol. Dat ik, in crisis of als ik het heel erg zwaar heb en het allemaal niet meer overzie, op een knopje druk of gewoon naar hen bel en dat zij dan precies weten wat ik nodig heb. Dat het verdriet oplost, dat de pijn er niet meer is, dat de donkere wolken in mijn hoofd steeds minder worden. […]
Verder lezen