Toen ik ruim anderhalf jaar geleden bij m’n nieuwe therapeute startte, had ik nooit geloofd dat ik me zo open zo stellen zoals ik nu doe. Hoewel er ook nog dat masker is. Ik heb al wat jaren therapie erop zitten, maar nog nooit was ik zo open en eerlijk. Ik heb geleerd dat veel gedachten die ik had, niet zo normaal waren: daar ging ik altijd wel van uit en daarom zei ik ze nooit hardop.
Nu schijnt het niet zo normaal te zijn om elke avond te huilen om dingen uit het verleden. Dat die elke keer maar weer terugkomen. En sommige dingen die ik denk, schijnen dan toch ook best gangbaar te zijn, alleen dacht ik dat dat juist weer niet was. Het is heftig, het is veel en er lijkt steeds meer bij te komen. En nog steeds ontdek ik dat emotionele verwaarlozing diep zit en in alles zit verweven.
Ik zit nu in een fase waarin het niet goed met me gaat. Eigenlijk zijn alle levensgebieden een puinhoop: werken lukt niet, met m’n familie heb ik niks, ik ben weer wat vriendinnen armer, met anderen is het ook minimaal omdat praten en emoties tonen niet altijd lukt, ik kan geen rust vinden in m’n huis, m’n lichaam doet regelmatig niet wat ik wil en nu gaat het ook nog stroef tussen mij en m’n vriend. Het triggert zo veel. Vaak hoor ik ‘vroeger is nu niet’ en dat ik nu anders kan reageren dan als kind. En ik vond het zo stom dat dit me nu nog steeds maar niet lukte. Nu zie ik dat vroeger nagenoeg elke dag weer voor m’n voeten ligt. Dat er vanalles wordt getriggerd en het in de kern is ‘verlaat me alsjeblieft niet’.
Ik vind het vreselijk dat ik zo ben. Dat is mede de reden waarom ik dit nooit hardop zou vertellen aan iemand. Echter is alles nu zo’n puinhoop, dat ik weer wat eerlijker ben geweest naar m’n therapeute en haar ook zeg dat er ook nog een masker zit. Gelukkig heb ik de beste therapeute die ik me kan wensen: ik zie haar elke week en daartussen mail ik haar nog, omdat mailen soms makkelijker is om dingen te verwoorden. En ik prijs haar geduld: inmiddels begin ik bijna echt te geloven dat ze me niet zomaar gaat wegsturen (die verlating hè…)
Een van de diepste dalen ooit. Maar is het niet net als na een vulkaanuitbarsting dat er ergens in die puinhoop toch weer een bloem weet te groeien? Onkruid vergaat niet. En er bestaat eigenlijk niet eens zoiets als onkruid.
Niet iedereen kan zijn verleden achterin een archiefkast proppen. Maar misschien kan je je eigen verhaal een klein beetje veranderen… elke dag een klein beetje.
Onkruid bloeit het mooist.
Anne onlangs geplaatst…Fotomoment
Hoi Lisa! Ik moest jog veel aan je denken afgelopen tijd! Omdat ik me een aantal maanden geleden zo verbonden voelde met je (blogs). En je mij ook hebt gesteund. Goed om te horen dat de therapie werkt. Hier een beetje hetzelfde verhaal. En wat betreft verleden… Het is wel echt zo, dat het zo voelt, het was echt zo. (dit helpt mij omdat mijn tranen mbt verleden ook erg met slachtofferrol te maken hebben- de idee dat ‘het anders had moeten zijn’..) dan helpt het dus om het te voelen. Onmogelijke taak soms dat wel. Heel veel sterkte in deze tijd! En ook relaties staan onder druk in zulke grote emotionele veranderingen… Maar ook dat kan je nu je zo groeit vast beter aan… Je mag me altijd ‘n persoonlijk bericht sturen als je wat kwijt wil. Liefs!
Ik was inderdaad hier een tijdje niet, maar dacht ook aan jou, grappig 🙂
En vandaag had ik weer therapie en juist vandaag vroeg m’n therapeute me of ik wel door had dat ik nog steeds alles alleen zit te doen…. En dat kwam binnen ja, want ze heeft gelijk. En wat zou ik haar graag nog meer toe willen laten; echt willen toelaten. Dus het is zo fijn dat ze het benoemt, want dat voelt toch als een uitnodiging.
Beetje bij beetje meer vertrouwen.
En ik vind jouw reactie echt ook heel fijn en lief. M’n DM staat ook altijd open voor jou, het scheelt altijd als iemand je gewoon begrijpt. <3
*een oprechte glimlach* fijn. Bijzonder Liefs!
Het enige verschil tussen onkruid en een bloem is een oordeel 🙂
Een digitale knuffel voor jou.
Lieve Lisa,
Ik denk soms/vaak ook dat het nooit overgaat, tegelijkertijd denk ik ook dat het daar niet om gaat. Je verleden blijft je verleden en ook het verdriet daarover. Waar het volgens mij wel omgaat is het proces van je zelf daarin en de vooruitgang (hoe klein ook) er is. En dat je deze vooruitgang ziet en mag omarmen. Ik lees in jouw stuk veel vooruitgang.
liefs
Hey daar,
Wat een fijn artikel heb je geschreven. Ik vind sowieso dat je een mooie blog heb en ga zeker terug komen
Ik ga wil me graag op je nieuwsbrief abboneren. Kan dat bij
jou? Ik zie het zo snel niet.
Hartelijke groetjes
straatvrees onlangs geplaatst…straatvrees
Dank je wel ☺️ En wist niet eens dat dat überhaupt kon. Kan dat bij anderen wel?
Je kan je op de nieuwsbrief van dsmmeisjes abonneren via http://eepurl.com/dM5ig-/ . Je kan je niet op een specifieke auteur abonneren, helaas
Anne onlangs geplaatst…Herfstperspectief