Onkruid vergaat niet

Toen ik ruim anderhalf jaar geleden bij m’n nieuwe therapeute startte, had ik nooit geloofd dat ik me zo open zo stellen zoals ik nu doe. Hoewel er ook nog dat masker is. Ik heb al wat jaren therapie erop zitten, maar nog nooit was ik zo open en eerlijk. Ik heb geleerd dat veel gedachten die ik had, niet zo normaal waren: daar ging ik altijd wel van uit en daarom zei ik ze nooit hardop.

Nu schijnt het niet zo normaal te zijn om elke avond te huilen om dingen uit het verleden. Dat die elke keer maar weer terugkomen. En sommige dingen die ik denk, schijnen dan toch ook best gangbaar te zijn, alleen dacht ik dat dat juist weer niet was. Het is heftig, het is veel en er lijkt steeds meer bij te komen. En nog steeds ontdek ik dat emotionele verwaarlozing diep zit en in alles zit verweven.

Ik zit nu in een fase waarin het niet goed met me gaat. Eigenlijk zijn alle levensgebieden een puinhoop: werken lukt niet, met m’n familie heb ik niks, ik ben weer wat vriendinnen armer, met anderen is het ook minimaal omdat praten en emoties tonen niet altijd lukt, ik kan geen rust vinden in m’n huis, m’n lichaam doet regelmatig niet wat ik wil en nu gaat het ook nog stroef tussen mij en m’n vriend. Het triggert zo veel. Vaak hoor ik ‘vroeger is nu niet’ en dat ik nu anders kan reageren dan als kind. En ik vond het zo stom dat dit me nu nog steeds maar niet lukte. Nu zie ik dat vroeger nagenoeg elke dag weer voor m’n voeten ligt. Dat er vanalles wordt getriggerd en het in de kern is ‘verlaat me alsjeblieft niet’.

Ik vind het vreselijk dat ik zo ben. Dat is mede de reden waarom ik dit nooit hardop zou vertellen aan iemand. Echter is alles nu zo’n puinhoop, dat ik weer wat eerlijker ben geweest naar m’n therapeute en haar ook zeg dat er ook nog een masker zit. Gelukkig heb ik de beste therapeute die ik me kan wensen: ik zie haar elke week en daartussen mail ik haar nog, omdat mailen soms makkelijker is om dingen te verwoorden. En ik prijs haar geduld: inmiddels begin ik bijna echt te geloven dat ze me niet zomaar gaat wegsturen (die verlating hè…)

Een van de diepste dalen ooit. Maar is het niet net als na een vulkaanuitbarsting dat er ergens in die puinhoop toch weer een bloem weet te groeien? Onkruid vergaat niet. En er bestaat eigenlijk niet eens zoiets als onkruid.

Lisa

Is al even bezig. Vond emotionele verwaarlozing altijd niet zo heel erg, noch het niet-echt gepest worden. Totdat ik het echt ging inzien en….voelen.
Was na de universiteit toch ooit 40 uur per week aan het werk, totdat het niet meer ging en de WIA mij opslokte.
Wil heel graag, meestal te graag en val dan weer om. En mijn lijf werkt ook niet altijd mee. En nu altijd op zoek naar alternatieven. Ooit is het mijn beurt.