Laat ik bij het begin beginnen: Hi, ik ben Emily. Inmiddels al 27 jaar oud. Je zou denken dat ik op die leeftijd mezelf wel zou kennen, maar dat is niet zo. Misschien begin ik pas net.
Ik ben zorgzaam, betrouwbaar en behulpzaam. Ik ben creatief, geordend en perfectionistisch. Ik ben sociaal, liefdevol en begripvol. Ik ben gevoelig en emotioneel. Ik ben sterk, zelfstandig en trots.
Daarnaast kamp ik momenteel met psychische problematiek. Daardoor ben ik manipulatief, explosief en egoïstisch. Ik duw je weg, en trek je terug. Ik heb een laag zelfbeeld en ben onzeker. Ik heb geen controle over mijn emoties en heb soms geen rem. Ik ben depressief, eenzaam en ongelukkig. Ik zit vol, en voel me leeg. Ik heb verlatingsangst, stemmingswisselingen en destructief gedrag.
Ik ben dit nu beide tegelijk, en dat is oké. Want ondanks alles, ben ik nog steeds Emily. Ik ben een vechter.
Ik heb me aangeleerd dat ik niet emotioneel mag zijn, dat ik troost niet verdien, dat ik me aanstel, dat ik dom ben en het niet kan, dat ik geen gelijk heb en een verkeerde mening heb, dat ik gek ben en opgesloten moet worden, dat ik niet mooi ben en niet bijzonder, dat ik niet grappig ben en geen goede ideeën heb, dat ik me moet gedragen en moet veranderen anders heeft het gevolgen, dat ik het leven niet verdien, laat staan geluk.
Ik word met deze gedachtes wakker, maar eigenlijk voel ik me nu pas sterker dan ooit. Want ik geef toe dat ik deze gedachtes heb en ga er recht tegenover staan om ze aan te vechten. Ik weet wie Emily is, en ik weet wie mijn ziekte is. En die gaan elke dag samen, en die zijn elke dag weer aan het vechten. Eigenlijk spreken ze ook tegelijk, maar ook ik heb aangeleerd hoe ik mij zo sociaal wenselijk mogelijk kan opstellen en daarom ziet iedereen voornamelijk Emily. Misschien is dat juist niet zo handig, want daardoor vergeet iedereen constant dat ik ziek ben. Het is lastig voor te stellen voor een ander, dat begrijp ik, maar ik blijf vechten voor begrip.
Elke dag ben ik Emily en een ziekte, en sommige momenten ben ik alleen maar ziek. Maar Emily is sterk en zal vechten, en die zal je ook bijna altijd zien. Wanneer ik flip en mezelf pijn doe, is dat alleen maar ziekte. Wanneer ik in paniek ben of van slag omdat iets simpels me niet lukt, is dat Emily die bijna het gevecht verliest met de ziekte. Wanneer je mij ziet huilen, is dat Emily die moe is van het vechten.
Ik ben ziek, maar ik ben niet een ziekte. Ik zit gevangen, maar ik ben elke dag sterker en slimmer ondanks die tralies. Wat me ook te wachten staat aan behandelingen en therapieën, ik kom hier sterker uit en ik blijf bij mezelf. Ik zal altijd iemand blijven die houd van structuur en die emotioneel gevoelig is. Maar dat is niet slecht, dat zijn ook positieve eigenschappen.
Ik ben trots op mezelf, op waar ik al gekomen ben. En stukje bij beetje moet ik toegeven; wat ben ik een mooie vrouw aan het worden, ik hou van mij.