Er is iets positiefs gebeurd, maar ik ben doodsbang. Ik ga aan een nieuwe behandeling beginnen. Iets wat ik zelf al heel lang wilde, maar heel moeilijk was om te vinden. Het is eindelijk gebeurd. Ik ben opgebeld door een therapeut. Ze wilde plek voor me maken, ook al zat ze erg vol. Een week later had ik een intake. Er was een klik. Ze wil mij gaan behandelen, ik kan volgende week al beginnen. Het is zo ver.
Wat ik al heel lang wilde, is eindelijk gebeurd: een nieuwe behandeling. Een kans om verder te komen, meer te leren over mezelf, beter te worden in omgaan met mezelf. Maar… ik ben doodsbang. Niet blij, niet enthousiast, niet hoopvol en niet opgelucht, alleen doodsbang. Ik wil terug kruipen in mijn schulp, geen emoties meer voelen, maar vermijden. Ik wil “laat maar” zeggen en me veilig verschuilen in destructieve patronen. Want wat als dit me niet gaat helpen, wat dan? En wat als ik weer niet begrepen word? Wat als ik me slechter ga voelen door te praten over moeilijke dingen?
Maar… is dat wel zo erg? Emoties oproepen hoort juist bij therapie, het betekent dat ik met iets belangrijks bezig ben. Voelen is verwerken. En ik wil verder komen. Dus ik wil deze uitdaging wél aangaan. Ik weet niet hoe het gaat worden, maar dat merk ik vanzelf. Ik weet in ieder geval dat deze therapeut vaardig is en dat ze me echt verder wil helpen. Ik weet ook dat het niet nodig is om altijd perfect begrepen te worden en dat ik zelf dingen kan uitleggen die belangrijk zijn.
Ik weet dat ik erop mag vertrouwen dat dit me verder gaat helpen en dat er anders altijd nog andere mogelijkheden zijn. Ik kan de spanning aan en de angst aan. Ik kan het aan dat alles nieuw is en dat ik moet wennen. Ik kan het aan om zware emoties te voelen. Ja, ik ben doodsbang, maar dat is niet erg! Er wacht een nieuw pad om mij en ik ben benieuwd naar de weg!