Leven met dysthymie

Welkom bij mijn eerste blog. Ik ben erachter gekomen dat er veel behoefte is aan steun en vooral erkenning.

Ik ben zo’n twintig jaar geleden gediagnosticeerd met een dysthyme stoornis. Voor sommigen misschien herkenbaar, anderen denken misschien what the f*** is dat?

Dysthymie staat ook wel bekend als een chronische depressie. Dit houdt echter niet in dat je continu depressief bent; juist niet! Wat is het dan wel? Nou, het is een psychische aandoening die je emoties en je denken beheerst. Je zit eigenlijk altijd onder de normale norm van gelukkig zijn. Dit resulteert in het altijd eeuwige gevoel van ‘mwah’. Alles kan altijd beter, het glas is altijd halfleeg. De kraan is onvindbaar, al denk je eens in de zoveel tijd ineens even ‘hee, het glas is halfvol!’

Doordat je humeur altijd wat aan de lage kant zit, kom je jammer genoeg standaard dichter bij een depressie in de buurt. Eén druppeltje uit je toch al halflege glas en daar ga je weer.

Het grote verschil met een ‘normale’ depressie is dat dysthymie chronisch is en dus niet te genezen valt. Het wordt om die reden ook pas gediagnosticeerd op het moment dat je minimaal twee jaar last hebt van je halflege glas.

Iedereen die in deze situatie zit, snapt dat het erg vermoeiend is als je al twee jaar aan het zoeken bent naar die kraan. Zeker als je er dan achter komt dat je ziekte niet te genezen is, oftewel: je zal de kraan nooit vinden. Je moet zelf gaan vechten en accepteren dat je glas nooit voller zal worden dan die nu is.

Voor mij is het dus zo’n twintig jaar geleden dat mijn ziekte bekend is geworden. Zoals de meeste mensen zullen doen ga je googelen om lotgenoten te vinden. Dan besef je dat dysthymie zo onbekend is en dat de sites die bestaan vooral over depressie gaan. Waar ik zelf vooral tegenaan liep is dat dit niet genoeg hielp en het voor mij ook niet duidelijker werd. Ja, een depressie lijkt erop maar bij een depressie is er nog zicht op verbetering. Dysthymie is eigenlijk niet te genezen… Dit betekent voor mij dat de verhalen en ervaringen niet hetzelfde zijn. En logisch ook, want elke depressie is al voor iedereen anders!

De reden dat ik ben gaan bloggen is vooral ook om wat meer bekendheid te geven aan dysthymie en andere mentale aandoeningen, zodat hopelijk het taboe wat meer doorbroken wordt. Daarnaast hoop ik dat meer mensen erover gaan nadenken en inzien wat het inhoud om een mentale ziekte te hebben en wat dit inhoudt voor de persoon zelf en de omgeving. Het belangrijkste vind ik vooral om mijn ervaringen te delen en te laten zien waar ik zoal tegenaan loop.