Koffie

Ik heb vaak moeite met mijn bed uit komen maar vandaag gaat het wel heel lastig. Ik heb niet alleen geen zin in vandaag, maar ook geen zin in het leven. Vannacht heb ik door de spanning een aantal krampen in mijn benen gehad en ik word wakker met een zeurende spierpijn door mijn hele lichaam, die zich normaal beperkt tot mijn schouders en nek. Vandaag zijn zelfs mijn polsen pijnlijk. Maar de fysieke pijn is niet hetgeen dat me tegen houd. Wat me tegenhoud is de overweldigende hoeveelheid aan dingen die me vandaag te doen staan. Het lijkt helemaal niet zo veel: opruimen en leren. Wat is daar nou moeilijk aan? Voor mij is het voornamelijk alles wat er omheen komt. Het opstaan, douchen, aankleden, water drinken, boodschappen, koken, lopen. Aan iedere taak zitten zo veel ‘vanzelfsprekende’ handelingen verbonden die mijn energie verslinden.

Als ik er zo in bed over nadenk geeft mijn borderline me vandaag de keus: in bed liggen en mezelf haten omdat ik een nietsnut ben of opstaan, leven, en me ellendig en suïcidaal voelen. Er zit niks tussen in. Alles is zwart wit. Het kan absoluut niet anders dan ik me in mijn hoofd gehaald heb. En het helpt ook niet echt mee dat het zachte, warme lichaam van Mees zijn armen om mij heen slaat en me ontvoert naar een wereld van dromen en knuffels.

Ik probeer me te concentreren op mijn doel. Vandaag is dat zelfzorg, niet te hard voor mezelf zijn. Dat ik later opsta dan gepland betekent niet dat mijn hele dag verpest is. Dat ik vandaag misschien niet alles kan doen wat ik op een goede dag wel zou kunnen is niet erg. Dat mijn eerste gedachte bij het opstaan er eentje aan de dood was betekent niet dat ik nooit zal herstellen. Maar het doet niks. Mijn hoofd is in gevecht met zichzelf en voor ik het weet ben ik stilletjes aan het huilen. Ik neem het mezelf kwalijk dat het niet lukt. Alles is mijn schuld. Ik haat mezelf, ik ben waardeloos, waarom moet ik blijven leven? Ik zak dieper in het bed, de omarming en een zwart gat.

Toch zit ik nu hier, achter mijn laptop en met een dampende kop koffie met heel veel melk. Ik probeer te achterhalen hoe me dat gelukt is, maar het is wazig. Mijn geheugen is niet meer wat het ooit was en dat baart me zorgen, want er komt binnenkort een tentamen aan. Misschien dat de frequentie slechte momenten daarom ook weer aan het toenemen is. Ik kan nogal slecht tegen stress en tentamens zijn het ultieme stressmoment voor mij. Maar ik dwaal af dus is het tijd om mijn nieuwe mantra voor de geest te nemen: Ik ben genoeg. Ik ben genoeg. Ik ben genoeg. Gelijk merk ik hoe ik weer even teruggehaald wordt naar het hier en nu. Ik ben genoeg. En ik herinner me weer hoe ik mijn bed uit ben gekomen.

Koffie. Is mijn verslaving toch ergens goed voor. Koffie is voor mij een kopje troost. Koffie oordeelt niet. De gedachte aan dat beetje troost heeft mij vandaag mijn bed uit geholpen en ik ben dankbaar dat iemand ooit dat bittere drankje heeft weten om te toveren tot een ware kunstvorm. Ik denk aan mijn droom om een eigen koffie en boekenzaak te openen en parkeer hem in het vakje toekomst. Vandaag gaan we daar aan werken. En als genieten van een bakkie troost het enige is wat ik vandaag doe, dan is dat oké. Niet goed, niet slecht, maar oordeelvrij.