Er gaat geen dag voorbij dat ik niet denk aan mijn verleden en mijn toekomst. Als ik me, in psychologentaal, fase 2 of 3 voel, is het enige dat ik nog kan mezelf kapot maken. Zowel fysiek als in mijn hoofd. Ik denk aan de mensen die me in de steek hebben gelaten en de mensen die mij wat hebben aangedaan. Ik denk aan de mensen die mij een negatief gevoel hebben gegeven en aan de mensen die mij, voor mijn gevoel, bewust braken.
Deze mensen wil ik toch ergens voor bedanken, ze hebben gezorgd voor een bepaalde ‘gave’ die ik heb ontwikkeld, waardoor ik mensen tegenwoordig steeds sneller en meer door heb. Het lijkt soms wel alsof ik pijnprikkels aanvoel, alsof ik voel dat die persoon mij gaat kwetsen op wat voor manier dan ook. Ik herken bepaalde dingen en weet dan wel hoe laat het is!
Ik zou nooit de vrouw zijn die ik nu ben, als zij me geen levenslessen hadden geleerd. Toch moet ik zeggen dat ik soms ook wel eens ‘normaal’ zou willen zijn. En dit betekent dan voor mij dat ik geen spontane woedeaanvallen heb (ja, ik weet het, er is altijd een trigger), dat ik op straat loop zonder zorgen en angsten, dat ik me oprecht geliefd voel, dat ik op sta met een lach en kan genieten van het leven, dat ik ontspan en niet maar steeds bang moet zijn dat er iets gaat gebeuren. En bovenal dat ik sarcasme begrijp, want gloeiende… ik heb hier geen flauw benul van. Echter kunnen sarcastische opmerkingen mij enorm triggeren en ervoor zorgen dat ik in zo’n heftige fase kom dat ik me ongewenst, ongewild en onbegrepen voel. Vaak zoek ik de uitweg in destructief gedrag of in het negatief bestempelen van mijzelf. In deze fases ben ik dan ook echt totaal niet in staat tot het kalmeren van mijzelf. Ik bedank mijn partner dan ook op mijn blote knieën dat hij het met mij volhoudt, en dat hij mij rustig weet te krijgen. In deze fases ben ik constant gespannen en zitten mijn schouders hoog. Ik span veel spieren aan wat ervoor zorgt dat ik nu volledig vast zit in mijn schouders en mijn rug.
Zit ik in fase 0 of 1, dan voel ik me best wel krachtig en weet ik ergens in mijn achterhoofd wel wat ik waard ben. Ik zal gelijk maar even heel eerlijk toegeven dat ik bijna nooit in deze fases verkeer, vandaar dat dit pas na fase 2 en 3 komt. Ik heb namelijk verder niet echt een idee hoe ik me voel en gedraag als ik mezelf 0/1 inschat.
Weetje wat het mooie is? Zelf werk ik in de GGZ. Wij moeten dagelijks evalueren over hoe cliënten zich hebben gedragen, ook hier komt de fasering voorbij. Echter merk ik hierdoor wel extra dat zelfs zij meer ontspannen zijn dan ik, want ik hoor redelijk vaak dat zij in fase 0 of 1 waren. Ik kan dit wel goed scheiden hoor, want mijn cliënten hebben allemaal een behoorlijk disharmonisch profiel en daarbij een verstandelijke beperking, dus het werkt voor hen misschien anders.
Hmm dit was vast een gekke afsluiter, maar het helpt mij zo enorm om van me af te schrijven. Al weet ik niet helemaal of iemand hier iets aan heeft?! Anders sorry voor het verspillen van je tijd…? Oh en als je benieuwd was: ik bevind me nu in fase 2… Wel tamelijk rustig maar vooral heel gespannen, alsof ik elk moment kan exploderen als iemand iets verkeerds zegt, haha..