Ik voel me niet gezien
Ik voel me niet gezien
Al jaren voel ik mij niet gezien, letterlijk en figuurlijk. Ik heb dit letterlijk genomen door een eetstoornis te ontwikkelen, mijzelf niet te laten zien. Klein te maken.
Keer op keer krijg ik voor mijn gevoel een bevestiging dat ik niet gezien word, is het niet door mijn omgeving dan is het wel door mijn vrijwilligerswerk. Mensen lijken mij letterlijk te vergeten. Ik word niet voor dingen gevraagd die voor mij belangrijk zijn, evenementen, verjaardagen, belangrijke afspraken. Fungeer als een derde been, een vijfde wiel aan de wagen.
Pijnlijk puntje
Dat gevoel van niet gezien worden blijft een pijnlijk puntje voor mij. Hoe eerlijk ik ook naar de wereld wil zijn, ik kan niet blijven herhalen dat ik voor mijn gevoel niet gezien word. Telkens weer als ik dit zeg, barst ik in tranen uit. Ik heb het al zo vaak herhaald. Ook op mijn vrijwilligerswerk heb ik hierom gevraagd. Ik heb e-mails gestuurd met daarin de vraag of ik meegenomen kan worden in projecten.
Ik ben van mening dat ik alleen maar kan aangeven wat er in mij omgaat. Zolang ik dit niet doe, kan niemand anders dit horen, mij aanvoelen, mij zien. Maar ik voel me gebroken, ik ben gebroken ijs. Ik kan niet meer en zit er serieus over na te denken om te stoppen met vrijwilligerswerk. Het doet me teveel pijn.
Niet gezien door mezelf
Ik voel me niet gezien door mezelf, misschien begint het daarmee. Als je jezelf niet ziet hoe kan de ander je dan zien? Gaat het daar dan om?
Ik ervaar niet alleen verdriet, maar ook boosheid, schaamte, teleurstelling in mijzelf, maar ook in de ander. Als ik me niet gezien voel, gaat er veel door mij heen.
Ik kan de wereld zien. Nu mezelf nog.
Vandaag de dag ben ik mens..
Maar vroeger voelde ik me geleefd , geleefd door een innerlijk monster die soms toch nog stiekem naar boven komt..
Een innerlijke strijd die ik voer genaamd eetstoornis.
Vechtend vroeger voor een plekje voor mezelf cijferde ik mezelf weg.
Maar ik ben mens en ik mag er zijn.
Elke dag weer
Hannah, soms heb ik ook dat gevoel. Gelukkig is er dan de mogelijkheid om te bloggen. Of chatgesprekken te voeren met diegenen die reageren. Veel van die mensen die misbruikt zijn geweest hebben ook dat gevoel dat ze er niet meer toe doen. Als we dan een tijdje praten zeggen ze dan ook wel eens dat ze blij zijn dat ik er voor hen was. Anders zou ik ook maar thuis zitten het huishoudelijk werk te doen. Dus denk ik Hannah, dat als je nog meer schrijft over waar je goed in bent, al was het maar een klein beetje, dat je wel iemand zal vinden waarmee het resoneert. Spijtig natuurlijk dat het zo niet zit bij dat vrijwilligerswerk dat je doet. Maar veralgmenen brengt je niet vooruit. Zoek me eens op op facebook. Groetjes en Geef nooit op. Johan Persyn
Pfoeh, Hannah, ik voel je verdriet door je blog heen… Ik hoop dat je jezelf mag gaan leren zien, zoals je zo nodig lijkt te hebben. Meer nog dan dat anderen je zien misschien. Liefs!