Vertrouwen heeft tijd nodig, dat weet ik. Zeker voor iemand wier vertrouwen al een zijden draadje was. Zeker voor iemand die al zo vaak heeft meegemaakt dat mensen weggaan; dat therapeuten verdwijnen; dat pleegouders zeggen dat ze niet meer willen. Ik weet dat vertrouwen tijd nodig heeft, maar wat ik nu meemaak voelt zo onveilig, zo eenzaam, zo moedeloos, dat ik niet weet of er ooit wel genoeg tijd zal zijn.
Sinds juni heb ik, na een jaar op de wachtlijst te hebben gestaan, een nieuwe therapeut. Na twee maanden ben ik nog steeds niet gewend aan haar. Het lukt het me niet om haar toe te laten. Vaak lukt het me sowieso nauwelijks om te praten tijdens een sessie. Dan zit ik een beetje in de stoel te wiegen, soms met mijn handen over mijn oren, soms met een been dat onophoudelijk trilt. Als het me wel lukt om iets te zeggen gaat het over musea, films of (mijn favoriete onderwerp) mijn kat, maar zeer weinig over wat ik voel, over mijn emoties, over wat er in me omgaat. Praten over mijn gevoelens is te gevaarlijk. Ze zal me toch in de steek laten, zoals alle anderen. Waarom nog moeite doen?
Ik schreef al eerder dat ik het onwijs moeilijk vind om mijn therapeuten los te laten. En toch heb ik dat heel vaak gedaan. Vaker dan nodig, naar mijn mening. Te vaak om nog te kunnen verantwoorden. En nu voelt het alsof mijn voorraad vertrouwen leeg is. Alsof het draadje knapte. Hoe repareer ik dat? Ik geloof niet meer in het systeem. Ik geloof niet meer dat deze mensen me daadwerkelijk willen helpen.
Dat is een simpele gedachte, een simpele mening: ‘Ik heb niet gevoel dat deze vrouw me kan of wil helpen.’ Daaronder ligt zoveel pijn. Het is afgrijselijk om geen hoop te hebben dat mijn nieuwe therapeut mijn klachten kan verminderen. Want, wat blijft er dan nog over? Hoe kan ik me ooit beter gaan voelen als elke keer dat ik naar therapie ga, voelt alsof ik in de hel ben beland? Ik ben gewend aan een hoop narigheid en wanhoop, maar het was nooit zoals dit. Altijd had ik nog het gevoel dat, hoe erg het ook was, er therapeuten waren die me erbovenop konden helpen. Ik had altijd het gevoel dat er mensen waren die me wilden steunen en naar me wilden luisteren. En nu ben ik dat kwijt.
Wat als het nooit meer terugkomt? Wat als ik nooit meer iemand in vertrouwen kan nemen? Vertrouwen heeft tijd nodig, maar wat als geen enkele periode van tijd genoeg zal zijn?
Ik weet oprecht niet wat ik ermee aanmoet. Eerder was er altijd een weg, een doel, een vooruitzicht. Nu is het leeg. Ik wil niks meer, behalve terug naar mijn oude therapeut, wat niet mag. Deze week zei ik voor het eerst tegen mijn sociaal werker dat misschien iemand anders dan deze vrouw geschikter is. Het probleem is alleen dat iemand anders waarschijnlijk niet mijn wantrouwen richting de ggz als systeem kan wegnemen. Bovendien ben ik na zoveel wisselingen behoorlijk klaar met alle nieuwe gezichten. Binnenkort heb ik een overleg met het hele team. Misschien kunnen we tot iets helpends komen. En zo niet, misschien dan tot iets wat me een klein beetje hoop kan geven.