Ik en mijn onzekerheid

Onzekerheid, ik haat het. De eeuwige twijfel en het altijd aan iedereen bevestiging moeten vragen. Vrijwel nooit ergens zeker over zijn is heel vervelend.

Daar sta je dan in de winkel nieuwe schoenen te passen. “Kunnen deze echt? Wat vind jij? Zijn ze leuk?” Ik zie mijn vriend al zuchten en rollen met zijn ogen, terwijl ik dit typ. Hoe vaak ik die arme jongen wel niet om zijn mening vraag voor de meest simpele dingen. En niet alleen hem trouwens. Ik ben echt onwijs onzeker.

Mijn zus is ook vaak de sjaak, of mijn vriendinnen. Hoe vaak het wel niet voorkomt dat ze een whatsappje van mij krijgen met een foto en de tekst “Kan dit?” eronder. Vervolgens stuur ik dan nog 12 foto’s, ongeacht het antwoord. “Weet je het zeker? Staat het niet raar? Ik voel me vet ongemakkelijk hoor.” Ik wissel dan ook met gemak 8 keer binnen een half uur van outfit.

Niet alleen op kledinggebied is mijn onzekerheid nogal een behoorlijke factor, maar ook in mijn sport begint het irritante vormen aan te nemen. Ik doe aan powerlifting en train voor een wedstrijd. Hoe vaak het wel niet voorkomt dat ik onder een bar sta om te squatten en dan onwijs aan mezelf begin te twijfelen. “Wat als ik hem niet hou? Hij is wel echt heel zwaar hé?” Op die momenten haal ik mijn squat niet. Het is een self fulfilling prophecy.

Aan een studie of cursus beginnen? Wat een drama. Ik vraag mezelf haast elke seconde af of ik het wel kan, het niet te moeilijk is en of ik het wel goed doe. Ook in het contact met mensen heb ik er last van. “Wat als men me niet aardig vindt? Wat als ik een slechte indruk maak? Straks vinden ze me raar. Ik ben ook wel raar.” Als ik ergens langsloop en iemand kijkt me aan, denk ik “Oh, zie je, er is iets niet goed. Is het mijn haar? Heb ik ergens nog eten zitten? Misschien is deze broek of dit truitje toch te strak en had ik wat anders aan moeten doen.”

Al deze gedachten zijn zo zwaar vermoeiend, maar het meest vermoeiende is nog wel dat ik mezelf constant met anderen vergelijk. Met dat ene meisje wat zulke mooie lange haren heeft. Waarom heb ik die niet? Of met die ene vrouw van mijn leeftijd die een veel strakker figuur heeft en mooi slank is. Waarom ben ik niet zo slank? Misschien moet ik toch maar weer op dieet en even van de koek en snoep afblijven.

Regelmatig word ik heen en weer geslingerd tussen “Ik ben awesome!” en “Damn, ik ben echt een kneus.” Tussen “Ik kan dit!” en “Dit ga ik echt niet redden.” Als ik complimenten krijg dan is mijn standaard antwoord “Ach dat valt wel mee.” of “Dat is normaal hoor.”

Mensen die me persoonlijk niet goed kennen zouden nooit denken dat ik onzeker ben. Ik ben het type ‘grote bek, maar een klein hartje’. Ik heb een sterk voorkomen en ga vaak als eerste in de ‘aanval’. Veel lachen, altijd alles met humor bedekken en wegwuiven. Maar achter die stoere houding zit een klein, onzeker meisje. Een meisje dat onwijs bang is voor afwijzing.

Laatst vertelde iemand me dat ze het zo fijn vond als mensen onzeker durfden te zijn, omdat ze die mensen dan kan helpen. Ik stond haar met verbazing en grote ogen aan te kijken. Vanaf die kant had ik het nog nooit bekeken. Toch maar eens proberen om die onzekerheid op tafel te gooien en het open en bloot neer te leggen dan.

Denise

Denise, 30 jaar, soms een warhoofd, soms accuraat on point. Spreekt niet met suiker en is bij vlagen onvoorstelbaar onvoorspelbaar. Staat meestal heel veilig zwijgend aan de zijkant, wijzend naar wat ze niet durft maar wel graag zou willen. Heeft nog wat echo’s van trauma’s te verwerken maar momenteel zijn de scherven nog te scherp om te lijmen.