Ik heb vele angsten, maar er is eentje die niet veel mensen van mij weten: ik ben heel erg bang voor onweer.
Stel, het is zo’n zomerse dag en je weet dat het alleen maar kan gaan afkoelen door een flinke bui, dan word ik al licht nerveus. Of als mijn vriendin enigszins opgetogen komt vertellen dat het ‘aan het einde van de week keihard gaat onweren’, dan kan ik al opzien tegen die dagen. “Onweer laat zich echt héél slecht voorspellen hoor”, sputter ik dan nog tegen, in de hoop dat al die weerapps gewoon liegen. Gewoon lekker ontkennen die boel, ik wil er niet aan, aan dat kl*te onweer!
Echter, zodra het onweer losbarst, begint de hysterie pas echt. Ik trek alle gordijnen dicht, kruip onder de deken, of onder mijn bureau. Meestal lig ik daar dan jammerend en huilend te wachten tot het voorbij is.
Ik had dit als kind al. Gillen en huilen bij een flits en mijn raam afdekken met dekens en weet ik wat allemaal, zodat ik die verschrikkelijke flitsen maar niet zou zien. Die flitsen, die zijn namelijk het ergst. In mijn ogen zijn dát de engerds. Die donder die rommelt wel zo stoer, maar die flitsen die richten het kwaad aan. Die slaan in en weet ik wat allemaal, die donder is daar slechts een gevolg van. Of dit wetenschappelijk ook zo is, weet ik niet eens, maar in mijn hoofd is dit het verhaal.
Ik denk dat mijn angst ook ontstaan is toen ik jong was. Nou ben ik nooit een fan geweest van harde geluiden en felle lichten, maar mijn angst voor onweer begon pas echt na wat hachelijke situaties met onweer tijdens vakanties op de Waddeneilanden: In je tent zitten en horen hoe de bliksem in het huis van de campingbeheerders slaat. Op het strand zijn en een volwassen man die helemaal in paniek het strand op rende om ons daar weg te halen. In het bos lopen en letterlijk de keuze hebben tussen óf in het bos blijven (overal hoge bomen!) óf de duinen inrennen (zelf het hoogste punt zijn).
Ik denk dat deze situaties behoorlijk impact op me hebben gehad, want als 25-jarige loop ik nog steeds te gillen en te janken tijdens zwaar onweer. Is het vervelend? Ja, maar alleen als het onweert en dat doet het gelukkig niet zo vaak. Alhoewel, de laatste tijd… Ik vind de frequentie hoog, moet ik zeggen, en dan maakt het me wel moe. Want tijdens zo’n bui kan ik weinig anders dan liggen wachten tot het weer voorbij is en zinloos zitten jammeren tegen het onweer: “Neeeeeee neeeee, niet doeeeehoeeeeeen, stop!!!!! Neeeee niet nog een flits, neeeee, hou oooooohooop!!!” Vast heel grappig om aan te horen als je niet bang bent voor onweer, dat wel.
Maar mocht het echt vaak gaan onweren in Nederland dan heb ik dus wel een klein probleempje, want volgens mij kan ik wel spreken van een klein fobietje. Dat het daarnaast laatst zó hard onweerde en hagelde dat het in ons huis naar binnen regende, heeft daar niet bepaald bij geholpen.
Afijn, ik typte dit tijdens het staartje van een onweersbui (ik zat onder mijn bureau dit keer), maar nu schijnt de zon weer, dus dat is heel mooi. Voor nu verzoek ik de weergoden om zich voor mijn gemoedsrust voorlopig weer een beetje koest te houden. Alsjeblieft? Dank je wel!
Ook zin gekregen om te schrijven? Stuur een blog in naar dsmmeisjes!
Medeoprichter en hoofdredacteur dsmmeisjes
Ik voel me altijd vereerd dat ik al die mooie en vaak zeer persoonlijke blogs op dsmmeisjes mag lezen. Hou er ook veel van om ze zelf te schrijven. Verder word ik ook blij van muziek, lezen, natuur, psychologie en me druk maken om maatschappelijke zaken.
Ik heb zelfs sinds mijn 18e psychische klachten (ben inmiddels 26). Het gaat beter (er is hoop!), maar het blijft schipperen.
Eigen website: rivkaruiter.nl
ik ben zelf ook bang met onweer maar niet in deze mate, alleen als het erg hard te keer gaat ben ik ook verloren. mij helpt het om de lampen in de kamer aan te doen en een noise cancelling koptelefoon op te zetten want als ik het minder of niet hoor en zie dan kan ik mezelf beter afleiden en doen alsof het er niet is. sterkte en ik zal namens jou wel even een stevig gesprek voeren met de weergoden.
Vreselijk! Ik herken er wel iets van. Als ik het maar niet hoor of zie, heb ik er minder last van. Maar brrr… Van mij hoeft ‘t niet.
Lees een van mijn persoonlijke blogs: Autisme en overprikkeling
Ik snap de angst voor onweer goed. Het is iets wat niet voorspelbaar is en het kan je goed laten schrikken. Ook de flitsen kunnen een indruk maken vind ik zelf. Gelukkig weten we dat er niet veel kan gebeuren wanneer je binnen zit. Dit geeft mij een veilig gevoel.