Ik heb vele angsten, maar er is eentje die niet veel mensen van mij weten: ik ben heel erg bang voor onweer.
Stel, het is zo’n zomerse dag en je weet dat het alleen maar kan gaan afkoelen door een flinke bui, dan word ik al licht nerveus. Of als mijn vriendin enigszins opgetogen komt vertellen dat het ‘aan het einde van de week keihard gaat onweren’, dan kan ik al opzien tegen die dagen. “Onweer laat zich echt héél slecht voorspellen hoor”, sputter ik dan nog tegen, in de hoop dat al die weerapps gewoon liegen. Gewoon lekker ontkennen die boel, ik wil er niet aan, aan dat kl*te onweer!
Echter, zodra het onweer losbarst, begint de hysterie pas echt. Ik trek alle gordijnen dicht, kruip onder de deken, of onder mijn bureau. Meestal lig ik daar dan jammerend en huilend te wachten tot het voorbij is.
Ik had dit als kind al. Gillen en huilen bij een flits en mijn raam afdekken met dekens en weet ik wat allemaal, zodat ik die verschrikkelijke flitsen maar niet zou zien. Die flitsen, die zijn namelijk het ergst. In mijn ogen zijn dát de engerds. Die donder die rommelt wel zo stoer, maar die flitsen die richten het kwaad aan. Die slaan in en weet ik wat allemaal, die donder is daar slechts een gevolg van. Of dit wetenschappelijk ook zo is, weet ik niet eens, maar in mijn hoofd is dit het verhaal.
Ik denk dat mijn angst ook ontstaan is toen ik jong was. Nou ben ik nooit een fan geweest van harde geluiden en felle lichten, maar mijn angst voor onweer begon pas echt na wat hachelijke situaties met onweer tijdens vakanties op de Waddeneilanden: In je tent zitten en horen hoe de bliksem in het huis van de campingbeheerders slaat. Op het strand zijn en een volwassen man die helemaal in paniek het strand op rende om ons daar weg te halen. In het bos lopen en letterlijk de keuze hebben tussen óf in het bos blijven (overal hoge bomen!) óf de duinen inrennen (zelf het hoogste punt zijn).
Ik denk dat deze situaties behoorlijk impact op me hebben gehad, want als 25-jarige loop ik nog steeds te gillen en te janken tijdens zwaar onweer. Is het vervelend? Ja, maar alleen als het onweert en dat doet het gelukkig niet zo vaak. Alhoewel, de laatste tijd… Ik vind de frequentie hoog, moet ik zeggen, en dan maakt het me wel moe. Want tijdens zo’n bui kan ik weinig anders dan liggen wachten tot het weer voorbij is en zinloos zitten jammeren tegen het onweer: “Neeeeeee neeeee, niet doeeeehoeeeeeen, stop!!!!! Neeeee niet nog een flits, neeeee, hou oooooohooop!!!” Vast heel grappig om aan te horen als je niet bang bent voor onweer, dat wel.
Maar mocht het echt vaak gaan onweren in Nederland dan heb ik dus wel een klein probleempje, want volgens mij kan ik wel spreken van een klein fobietje. Dat het daarnaast laatst zó hard onweerde en hagelde dat het in ons huis naar binnen regende, heeft daar niet bepaald bij geholpen.
Afijn, ik typte dit tijdens het staartje van een onweersbui (ik zat onder mijn bureau dit keer), maar nu schijnt de zon weer, dus dat is heel mooi. Voor nu verzoek ik de weergoden om zich voor mijn gemoedsrust voorlopig weer een beetje koest te houden. Alsjeblieft? Dank je wel!