Hoe voelt borderline?

Voor mij is borderline constant op mijn tenen lopen, bang voor afwijzing of enige vorm van kritiek. In mijn eigen wereld keren wanneer ik niemand om me heen wil hebben en nog geen minuut later huilend op mijn kamer zitten omdat ik het niet trek alleen te zijn. Constant de drang voelen mezelf te bewijzen en leven op de bevestiging van anderen. Proberen niet in tranen uit te barsten of woedend te worden als iemand hard overkomt.

Voor mij is borderline me voelen als een klein, kwetsbaar kind in een volwassen lichaam, niet wetende wie ik nu echt ben. Verliefd worden op iemand die je denkt te kennen en mezelf erop betrappen dat dezelfde persoon een tijdje later als een vreemde voor je voelt. Er vervolgens achter komen dat het niet de droomman is, maar dat het mijn gebroken hart hunkerend naar liefde is geweest. Met die ene jongen het in bed duiken gewoon in de hoop dat diegene van me houden zal.

Voor mij is borderline een aanhoudend gevoel van leegte, wat ik keer op keer probeer te vullen met aandacht, maar een bodemloze put is die nooit vol raakt. Een beweging die stagneert in de angst om te falen, omdat ik de ervaring heb alles te breken wat in mijn handen komt. Niet met en niet zonder mijn ziekte te kunnen leven, omdat het leven met borderline hartverscheurend veel pijn doet, maar zonder mijn ziekte ik al helemaal geen eigen identiteit heb.

Voor mij is borderline mijn masker te vaak opzetten, omdat als ik deze afzet vragen krijg die ik zelf niet eens weet te beantwoorden, zoals hoe het met me gaat of waarom ik zo verdrietig ben. En als ik het wel zeg te horen krijg dat het allemaal wel goed komt, waardoor ik me weer niet begrepen voel en het hele riedeltje zich weer opnieuw afspeelt. Een perfect leven hebben, elke reden hebben om gelukkig te zijn en ondanks dat me diep van binnen intens gebroken voelen.

Voor mij is borderline zo razend worden dat ik niet anders kan dan huilen. Het is iemand verafschuwen en nadat die persoon me een glimlach heeft gegeven diegene compleet ophemelen. Bang zijn verlaten te worden en daardoor of iedereen buitensluiten of je in iemands armen gooien waarna je ook over elke grens gaat om in die armen te kunnen blijven. Diep voelen, tot merg en been heen. Alsof je lichaam het niet meer aan kan. Niet durven vertellen wat je precies zo raakt, omdat de meesten dat toch niet begrijpen en mijn gezonde verstand best weet dat ik over reageer.

Voor mij is borderline dichtklappen, apathisch en gevoelloos worden op het moment dat de emoties te hoog worden. Het is als willen wegrennen voor mezelf. Het is alsof ik er niet ben, maar ook weer wel. Alsof er iemand thuis is, maar het licht alleen uit staat. Een lege blik hebben.  Het is als een film kijken en besloten hebben welke persoonlijkheid ik wil om vervolgens bij de volgende film weer te switchen. Eens in de zoveel tijd in de spiegel kijken en schrikken van wat ik zie, soms in positieve, soms in negatieve zin.

Maar wat borderline ook voor mij is is dat ik van mezelf kan zeggen dat ik wel zo fucking sterk ben. Elke dag deze uitdagingen aan te gaan en zo weinig mogelijk probeer te luisteren naar dat stemmetjes wat me de vernieling in wil brengen, Gevoelig zijn, sferen aan kunnen voelen, voorgevoelens hebben die zeker niet altijd achterdochtig genoemd hoeven te worden.  Maar vooral onbevreesd eerlijk leren zijn over wat ik nu écht voel en met een frisse start bouwen aan een persoonlijkheid die bij mij past. Werken aan mijn gezonde stuk tot deze sterker is dan mijn ongezonde stuk.

Lees ook: Omgaan met borderline

Bekijk de laatste blogs over borderline:

• Het eeuwige masker
• Ik ben herstellende en kan het leven aan!
• Mijn stickercatalogus
• De diagnose borderline… en nu?
• Mijn intake bij de ggz