Geknuffeld en gekust
Ik heb een hechtingsprobleem weet ik nu al een paar jaar
Maar sinds een half jaar besef ik pas wat dat met me doet, en dat vind ik raar
Ik heb geen bewuste herinneringen van mijn prilste kinderjaren
Maar als ik terug denk aan die tijd, voel ik mijn hart verzwaren
Dan voel ik diepe angst en wil ik vluchten
Onbewust probeer ik die nare en zware gevoelens weg te zuchten
Zijn er toen vervelende dingen gebeurd?
Of heb ik zelf mijn herinneringen verkeerd ingekleurd?
Soms voel ik zoveel intens verdriet,
En dan begrijp ik mezelf niet
Ik begrijp niet waar deze intense gevoelens vandaan komen
Maar de tranen van eenzaamheid en verdriet blijven stromen
Dan schiet het door mee heen is dit wat ik vroeger als jong meisje heb ervaren
Komen deze gevoelens uit mijn prilste kinderjaren?
Het besef dat ik als baby en peuter al geen echte relatie met mijn ouders had
Dat maakt van pijn en verdriet mijn wangen nat
En dan denk ik verzin ik dit niet, heb ik me dit niet ingebeeld?
Heb ik iets verkeerds gedaan waardoor ik de kans op liefde heb verspeeld?
Misschien stel ik me wel aan
En moet ik niet zeuren en gewoon doorgaan
Misschien ben ik gewoon zwak omdat ik niet kan dealen met wat ik voel en ervaar
Misschien ben ik toch wel anders en raar
Ik weet het gewoon niet meer
Maar de leegte en het gemis overvallen me me telkens weer
Dat grote gapende gat
Zo in het midden van mijn hart
Als ik dan denk hoe goede en veilige hechting moeten zijn
Dan lijkt me dat zo ongelooflijk bijzonder, mooi en fijn
Heerlijk om als baby’tje, als klein kind te voelen dat je veilig en welkom bent
Dat er een onvoorwaardelijke en vanzelfsprekende echte relatie is met je ouders
Dat je getroost wordt als je verdrietig bent, dat je kinderlijke zorgen worden gesust
Dat je wordt gekoesterd, geknuffeld en gekust
Deze gedachten aan hechting voelen als messteken en het doet zoveel pijn
Want ik heb nooit zo welkom en geliefd kunnen of mogen zijn
Ik heb humor en ben creatief en vind het heerlijk om met woorden of met verf, papier, klei etc. uiting te geven wat er in mijn hoofd en hart gebeurt. Ik worstel met een hechtingsprobleem, ik ben een emotie eter en ben al een aantal jaren met hulp van een psycholoog bezig om de rugzak van een pijnlijk verleden uit te zoeken en op te ruimen. Ik ben heel onzeker over mezelf en worstel met de angst van niet leuk, niet goed en niet slim genoeg te zijn. Vroeger ben ik veel gepest en dat heeft me onzeker gemaakt, vertrouwen doe ik mensen niet snel. Ik ben heel intuïtief en gevoel is voor mij heel belangrijk. Ik ben gelovig en dat geeft mij houvast in dit leven.
Het is inmiddels dubbel en dwars bewezen dat die hechting bij baby’s voor de rest van je leven heel belangrijk is. Je beeldt je dus niks in, zou ik zeggen. Mooi beschreven.
Lees een van mijn persoonlijke blogs: Blue Monday
Zo herkenbaar! Ook ik weet niet precies waar het is misgegaan maar indd het kan zelfs al met je geboorte zijn bv werdt direct gescheiden conveuseof de zwangerschap van moeder als ze stress had. Ik heb codependentie (verlatingsangst) angst ontwikkeld mezelf kwijtgeraakt continu in toxische relatie’s belanden behoefte aan verbinding maar heel eenzaam voelen. Sterkte met jou healing
Lieve Ina, dit is helemaal niet gek en te onderschatten. Ben 52 en dit is nog dagelijks onderdeel van mijn leven. Zo herkenbaar, veel liefs in sterkte.
Heel mooi beschreven en zo herkenbaar! Ik heb heel m’n leven al het gevoel ongeliefd te zijn bij m’n ouders en vind de liefde van m’n vriendinnen soms moeilijk te begrijpen en te ontvangen. Geen idee waar dit vandaan komt, maar dat het voor mij zo voelt is zeker. Bedankt voor deze blog.
Dank je wel Michelle voor je reactie, ik vind het ook zo moeilijk om liefde van mensen voor mij te begrijpen en te aanvaarden. Maar van kinderen lukt me dat beter, dat is zo puur en echt. Dat voelt veilig.
Dat klinkt als mij ☺️ Ik heb precies hetzelfde.