Geknuffeld en gekust

Ik heb een hechtingsprobleem weet ik nu al een paar jaar
Maar sinds een half jaar besef ik pas wat dat met me doet, en dat vind ik raar
Ik heb geen bewuste herinneringen van mijn prilste kinderjaren
Maar als ik terug denk aan die tijd, voel ik mijn hart verzwaren
Dan voel ik diepe angst en wil ik vluchten 
Onbewust probeer ik die nare en zware gevoelens weg te zuchten
Zijn er toen vervelende dingen gebeurd?  
Of heb ik zelf mijn herinneringen verkeerd ingekleurd?

Soms voel ik zoveel intens verdriet, 
En dan begrijp ik mezelf niet
Ik begrijp niet waar deze intense gevoelens vandaan komen
Maar de tranen van eenzaamheid en verdriet blijven stromen
Dan schiet het door mee heen is dit wat ik vroeger als jong meisje heb ervaren
Komen deze gevoelens uit mijn prilste kinderjaren?

Het besef dat ik als baby en peuter al geen echte relatie met mijn ouders had
Dat maakt van pijn en verdriet mijn wangen nat
En dan denk ik verzin ik dit niet, heb ik me dit niet ingebeeld?
Heb ik iets verkeerds gedaan waardoor ik de kans op liefde heb verspeeld?
Misschien stel ik me wel aan
En moet ik niet zeuren en gewoon doorgaan

Misschien ben ik gewoon zwak omdat ik niet kan dealen met wat ik voel en ervaar
Misschien ben ik toch wel anders en raar
Ik weet het gewoon niet meer
Maar de leegte en het gemis overvallen me me telkens weer
Dat grote gapende gat 
Zo in het midden van mijn hart

Als ik dan denk hoe goede en veilige hechting moeten zijn
Dan lijkt me dat zo ongelooflijk bijzonder, mooi en fijn
Heerlijk om als baby’tje, als klein kind te voelen dat je veilig en welkom bent
Dat er een onvoorwaardelijke en vanzelfsprekende echte relatie is met je ouders
Dat je getroost wordt als je verdrietig bent, dat je kinderlijke zorgen worden gesust
Dat je wordt gekoesterd, geknuffeld en gekust

Deze gedachten aan hechting voelen als messteken en het doet zoveel pijn
Want ik heb nooit zo welkom en geliefd kunnen of mogen zijn