Emotionele chaos

Let op! In deze blog wordt gesproken over zelfbeschadiging. Heb je naar aanleiding van deze blog behoefte aan een gesprek? Bij MIND Korrelatie zijn er mensen die je verder kunnen helpen. 

Niets loopt zoals gepland. Deze dag is een aaneenschakeling van verschillende onverwachte gebeurtenissen die niets met elkaar te maken hebben. Mijn tijdsplanning gaat regelrecht de prullenbak in en ik heb geen idee waar ik aan toe ben. Ik laat de steeds groter wordende chaos komen zoals het komt en het enige wat ik ermee doe, is het rustig observeren en erover nadenken. Het heeft op een bepaalde manier wel iets. Wat leven in de brouwerij. Vandaag laat ik mij niet gek maken door deze enorme chaos. Maar op een gegeven moment merk ik iets kleins op wat voor mij niet van belang is, maar wat mij zo vreselijk triggert dat ik volledig uit balans raak.

Ik zie dat mensen zich zorgen maken om iemand die ik niet ken. Deze persoon wordt gezien, gehoord en gesteund. Hij krijgt alles waar ik in mijn donkerste periode alleen maar naar verlangde. Zelfs toen ik serieus overwoog om een eind aan mijn leven te maken, had niemand daar aandacht voor, want niemand wist iets. Praten is nooit mijn kwaliteit geweest en mede daardoor heb ik op veel momenten in mijn leven belangrijke steun moeten missen. Ik kan het niet aanzien dat iemand anders wél aangeeft dat er iets aan de hand is en dat hij wél aandacht krijgt.

Terug naar toen

Ik voel mezelf weer terug gaan naar de jonge vrouw die ik nog niet zo lang geleden was. De vrouw die dreigde te vallen in de afgrond des doods waar niemand haar zou opvangen. De vrouw die inwendig schreeuwde om van de dood gered te worden, maar daarin niet werd gehoord. En dus ook niet gesteund.

Ik voel mezelf nog verder terug gaan naar het tienjarige meisje, die er van het ene op het andere moment emotioneel alleen voor stond. Het meisje dat hunkerde naar aandacht, liefde en steun, maar het bij niemand meer vond. Het meisje dat vanaf de zijlijn toekeek hoe anderen kregen, waar zij naar verlangde. En nu sta ik weer langs diezelfde zijlijn te kijken hoe een ander krijgt wat ik niet kreeg. Door wat ik vandaag zie gebeuren, voel ik weer dezelfde afschuwelijke eenzaamheid en wanhoop als in het recente en het verdere verleden. Ik word gek van jaloezie en schaam me kapot voor dit gevoel.

Overspoeld door emoties

Mijn gevoel verdwijnt langzaam tot ik emotioneel helemaal leeg ben. Er is niets meer. Mijn ziel is dood. Kort daarna voel ik hoe de leegte wordt opgevuld door een verpletterende tsunami van emoties. Het is een vreemde combinatie van hevige emoties die niet bij elkaar passen. Van negatief tot positief. Een mengsel van onder andere verdriet, angst, woede, eenzaamheid, jaloezie, schaamte, onrust, wanhoop, vreugde, enthousiasme, optimisme en dankbaarheid. Elke emotie zit op het uiterste van het spectrum en alles is er tegelijk. Koud en warm met elkaar vermengd zonder dat het lauw wordt. Zwart en wit met elkaar vermengd zonder dat het grijs wordt.

De emotionele chaos is zo overweldigend dat ik het niet onder controle weet te houden. De komende uren word ik voortdurend overvallen door huilbuien en woede uitbarstingen. Onderweg naar huis negeer ik verkeersregels. Ik rij veel te hard, door rood, haal in over een doorgetrokken streep, jaag mensen op en snijd auto’s af. Ik word bang van mijn eigen rijgedrag, maar kan mezelf niet afremmen. Eenmaal thuis sla ik een gat in een muur, gooi een deel van de afwas stuk, gedraag me zó agressief dat ik bang ben een botbreuk te hebben opgelopen, doe mezelf ook bewust pijn met een veiligheidsspeld en verwijder telefoonnummers omdat ‘iedereen mij altijd in de steek laat.’

Daarna word ik tot diep in mijn ziel geraakt door wat ik op dat moment bestempel als ‘de mooiste muziek ter wereld’. Er stroomt meer geluk en energie in mij dan erin past en het voelt alsof mijn lichaam er bijna van uit elkaar spat. Het is bijzonder lekker maar zó heftig dat het bijna niet te verdragen is. Het overschot aan positieve energie maakt me hyperactief. Ik kan oneindig lang sporten zonder moe te worden.

Tornado

In de daaropvolgende dagen ben ik nog steeds uit balans. Ik voel voortdurend een tornado van hevige emoties door mijn lichaam razen. Het is steeds weer een verrassing welke emotie de overhand krijgt en mijn gedrag stuurt. Mijn buien zijn totaal onvoorspelbaar en schieten van het ene in het andere uiterste. Elk onbenullig dingetje kan alles doen omslaan. Leven met deze tornado van overweldigende emoties is leven in de hel en hemel tegelijk. Het is afschuwelijk en prachtig. Duister en zonnig. Koud en warm. Een straf en een geschenk. Het sloopt me en houdt me levend. Het heeft wel iets. Dit is het ultieme bewijs dat ik leef.