Het gaat niet over eten, over gewicht, uiterlijk. Het gaat niet om de calorieën of het eindeloze sporten. Het gaat niet over de weegschaal of het meetlint. Het gaat niet over mooi gevonden worden, er leuker uitzien. Het gaat niet over eten. Een eetstoornis is zo veel meer.
Het gaat om controle en deze verliezen. Het gaat om veiligheid zoeken in onveiligheid. Het gaat om de grenzen van je eigen kunnen opzoeken en dan nog een stapje verder gaan. Het gaat om contact met de realiteit verliezen en niet meer weten wat je doet.
Ging het maar over eten, over gewicht, over uiterlijk. Ging het maar om de calorieën of het eindeloze sporten. Ging het maar over de weegschaal of over het meetlint. Ging het maar over mooi gevonden worden en er leuker uitzien. Ging het maar over eten.
Het zou zo veel meer eenvoudig zijn, minder moeilijk, minder pijnlijk. Maar dat is het niet. De realiteit is dat er ieder jaar nog te veel mooie jonge vrouwen overlijden aan een eetstoornis, hoe hard ze ook gevochten hebben. Zij die kozen voor het leven, maar hun lichaam kon niet meer.
Een eetstoornis, het is een sluipmoordenaar en slaat toe op het moment dat je het niet meer verwacht. Je besluit te vechten, maar soms is het te laat. Ik denk vandaag aan iedereen die het niet gered heeft. Ik denk vandaag aan een iemand in het bijzonder. En ik vecht vandaag een stukje harder dan ik gisteren deed. Omdat ik zomaar de volgende kan zijn.
Een eetstoornis is dodelijk.