Een nieuw hoofdstuk

Terwijl ik dit schrijf is het halverwege april. Het is coronacrisis en ik zit in een time-out opname.
Ik heb twijfels over de opname, zit ik hier wel goed? Doe ik hier wel goed aan? Gaat het niet slechter dan toen ik hier kwam? Of is dit echt nodig om mijn rust terug te vinden en misschien een stukje van mezelf? Ik weet het niet zo goed. Ik val terug in oude patronen en kan alleen maar denken aan donkere dingen zoals de dood.

Op zich had ik dit ook voor dat ik in opname ging, maar het lijkt alsof het meer is geworden. Dat is niet gek, want ik heb nu veel meer tijd heb om na te denken. Ik ben de hele dag op mezelf aangewezen en alleen als ik een praatje maak, is het eventjes anders. Verder zit ik de hele dag in mijn hoofd. De hele dag donker, de hele dag met de vraag: hoe kan ik er een einde aan maken? Zal ik het proberen? Zal het gaan lukken? En zo gaat het de hele dag door mijn hoofd.

Daarom twijfel ik zo. Daarom twijfel ik over de opname. Maar ik denk eigenlijk dat dezelfde gedachten door mijn hoofd zouden gaan als ik alleen in mijn nieuwe huis zou zitten. Misschien wil ik wel van het balkon springen of zorg ik dat ik een scherp mes in huis heb. Het is zo dubbel. Het is wel raar. Ik weet niet waar ik goed aan doe, maar voor mijn gevoel zak ik verder naar beneden, naar beneden, naar beneden. Tot ik weer op de grond van de put lig. Natuurlijk heb ik heel veel dingen al geleerd, maar over dit moeilijke stuk breek ik elke keer m’n hersenen. Elke keer gaat het toch fout, elke keer moet ik toch proberen of ik er niet mee kan stoppen.

Ik heb ook geen idee hoe ik het in mijn nieuwe huis moet gaan doen. Er komen geen hulpverleners over de vloer door corona, alles gaat via de telefoon en eigenlijk heb ik gewoon het menselijke contact nodig. Iemand die me helpt met mijn dag indelen en het overzien van het leven in mijn nieuwe huis. Gewoon iemand die er is, met wie ik kan praten en mijn hersenspinsels mee kan delen.

Ik klink nu heel afhankelijk en dat ben ik misschien ook wel, want dit nieuwe hoofdstuk heb ik nog nooit gehad. Ik heb nog nooit alleen gewoond. Ik ben nog nooit alleen geweest. Ik ben nog nooit een weekendmoeder geweest. Daarom vind ik het doodeng om alleen te gaan wonen. Niet omdat ik bang ben voor de buitenwereld, maar meer omdat ik bang ben voor mezelf. Wat ga ik mezelf aandoen, blijf ik leven, hoe overleef ik m’n leven, wat ga ik mezelf aanleren, hoe kom ik hier uit, hoe gaat mijn leven eruitzien, kan ik echt in m’n eentje voor mezelf zorgen, ga ik weer koken, ga ik weer naar de winkel toe?

Zoveel vragen en ik heb geen idee. Ik moet het gaan ondervinden en zal vast op m’n bek gaan, maar ik hoop dat ik dan ook weer de kracht heb om op te staan.

Heb je zelf ook last van suïcidale gedachten en zoek je iemand om mee te praten? Neem contact op met 113 Zelfmoordpreventie.

Schrijfsels van Denise

Ik ben Denise, 33 jaar en tot de geboorte van mijn zoon (nov ‘17) had ik geen psychische klachten. Na de geboorte was dat wel anders. Ik kwam in een heftige (postpartum) depressie en weet sinds een jaar of 2 dat ik borderline heb. Ik heb diverse therapieën doorlopen maar tot nu toe heeft niets me nog echt geholpen. Daarom volg ik sinds eind november 2020 een intensieve behandeling voor een jaar bij het CIB in Den Haag. Ik hoop hier mezelf weer te vinden en een betere versie van mezelf te mogen maken.

Als het me lukt probeer ik toch grappenmakend door het leven te gaan en een ietwat onzekere mama te zijn voor mijn zoon. Ik hoop daarnaast ooit weer dol te zijn op shoppen, barbecueën, sauna’s pakken, reizen, wijntjes drinken op het terras en afspreken met vrienden.