Ik heb last van een ernstig recidiverende depressieve stoornis die voortkomt vanuit onderliggende persoonlijkheidsproblematiek. Dat wil zeggen dat ik veel depressieve episodes heb gehad, die ook regelmatig weer terugkeerden. Bij mij staan de depressies niet op zichzelf, ze komen voort vanuit mijn borderline(-trekken). Stemmingsstoornissen zijn een veelvoorkomend probleem bij borderline, aangezien mensen met borderline sowieso al veel last hebben van moodswings.
Mijn depressies zijn in remissie, wat wil zeggen dat de symptomen behoorlijk zijn afgenomen. Ik merk echter wel dat ik nog altijd vatbaar ben voor depressieve periodes. Ik voel me dan ontzettend moe, duizelig, somber, eenzaam, wanhopig, prikkelbaar, huilerig, mijn eetlust is -10 en ik heb de neiging om me te isoleren. Ik ken mezelf goed, dus ik voel het ogenblikkelijk aan wanneer mijn stemming aan het omslaan is. Ik weet wat ik moet doen op zo’n moment, namelijk ‘rustig door’ en ‘terug naar de basis’ zoals mijn psychiater altijd zegt. Wat ze daarmee bedoelt is dat ik even een heel basaal leven moet leiden: eten, slapen, werken, veel rusten, niet teveel prikkels en niet teveel rare uitspattingen of uitstapjes. Leven op de energiebesparingsstand, maar ook niet alleen maar in bed gaan liggen. Ruimte nemen om mijn emoties te voelen, maar daar niet de hele dag in gaan liggen zwelgen. Soms ook gewoon praktische dingen doen, zoals een rondje buiten, of de afwas of zoiets. Het klinkt simpel en voor de hand liggend, maar iedereen die ooit een depressie of iets in die richting heeft gehad, weet dat het dat niet is. Dat een depressie alles wat ooit simpel leek, zwaar en ingewikkeld en complex maakt.
Een paar jaar geleden ging het nog veel slechter met mij dan nu. Ik verkeerde grote delen van de tijd in crisis, hikte steeds tegen opname aan en ik sleepte mezelf door de dagen heen. Inmiddels gaat het beter, maar ik ben nog niet ‘bevrijd’ van deze problematiek, misschien wel nooit! Ik merk dat ik de behoefte voel om dit nog eens aan te kaarten, aangezien ik toch merk dat ik mensen vaak denken in ‘ziek’ óf ‘niet ziek’. Zo werkt het voor mij niet.
Er is een heel groot deel van mijn leven geweest waarin ik duidelijk géén depressie had of andere psychische problematiek. Toen kwam er een periode waarin ik het wél had. Maar vervolgens komt er niet een periode waarin het weer hélemaal weg is. Eerder een periode waarin het soms weg lijkt, dan weer eens aanwakkert, om weer te verslappen… etc. Een grijs gebied. Voor mij persoonlijk is mijn psychische problematiek niet iets wat er eerst wél was en daarna níet. Misschien dat ik ooit kan zeggen dat het weg is, maar die kans schat ik niet zo hoog in. Zoals persoonlijkheidsproblematiek eigenlijk al zegt; het zit in mijn persoonlijkheid, die vatbaarheid voor stemmingswisselingen en psychosociale problemen. Je persoonlijkheid kun je niet zomaar verwisselen voor een nieuwe.
Ik zal altijd moeten dealen met wat er zich op dat moment aandient. Zoals iedereen eigenlijk, op een bepaalde manier. Momenteel zijn dat voor mij depressieve gevoelens. Ook na heel veel jaar van therapie heb ik geen wondermiddel of trucjes geleerd om die gevoelens snel te doen afnemen. Misschien gaat therapie ook wel over het leren verdragen dat je de dingen niet acuut kunt fixen, maar dat je wel dingen kunt doen waardoor het zich langzaam weer richting het verdraagbare beweegt. Ik zit nu in de storm, maar ik heb leren navigeren, zodat ik weer richting stillere wateren kan varen. Zoiets.
‘Gewoon rustig door’ dus. Ik haat het altijd als mijn psychiater het zegt, want al deze gevoelens die ik voel zijn voornamelijk erg ondraaglijk. Toch is ‘rustig door’ wel één van de beste adviezen die ik ooit heb gekregen. ‘Rustig door’ leidt bij mij uiteindelijk wel tot ‘langzaam weer beter’ in plaats van ‘acuut uit de bocht vliegend’. Het kost tijd, het vraagt veel toewijding, er gebeuren geen wonderen. Want niemand kan toveren, ook een psychiater niet.