Ik ben Denise, 32 jaar en heb nu anderhalf jaar een postpartum depressie (depressie na geboorte van je kind) en sinds kort de diagnose borderline. Al vanaf het begin van mijn depressie ben ik suïcidaal. De ene keer erger dan de andere keer. De ene keer kan ik er tegen vechten en de andere keer niet.
Opnames
Tijdens mijn depressie heb ik verdeeld over de anderhalf jaar diverse opnames gehad. Tijdens die opnames was mijn grootste doel het vinden van een middel om mezelf iets aan te doen. Natuurlijk geeft een GGZ-instelling meer veiligheid dan thuis, maar toch was ik dagenlang op zoek naar hét middel. Het middel heb ik nooit gevonden, want ik schrijf nu deze blog.
Thuis
Ook thuis ben ik vaak op zoek naar dingen waarmee ik een einde aan mijn leven kan maken. Veel gevaarlijke spullen zijn al niet meer in huis. Maar toch moet ik zoeken en als ik dan iets vind, moet ik het uitproberen. Natuurlijk nooit met goed resultaat en alleen maar met meer machteloosheid en radeloosheid dan voor mijn zoektocht. En meer problemen met mijn behandelaar en voornamelijk met mijn man. Ik doe hem onbewust zo ontzettend veel pijn. En ik vind dat heel erg, maar de drang om de rust van de dood te krijgen is zo ontzettend sterk en overrulled alles.
Strangulatie
Voornamelijk doe ik aan strangulatie. Ik knoop iets om mijn nek. Ik doe dit in zware tijden minimaal één keer per dag en in iets betere tijden minimaal één keer per week. Het is iets wat ik moet doen, ook al weet ik na die honderden keren dat het niet geeft wat ik wil. Maar toch moet ik het doen. Ik moet het doen.
Mama
Naast het zoeken van juiste middelen ben ik ook nog moeder. Mama van onze zoon van nu anderhalf. Een ventje dat zich goed ontwikkelt en heel blij is als ‘ie mij ziet. Die lief kan spelen en heel veel kletst. Al deze waarnemingen kan ik doen, alleen voel ik er eigenlijk niets van. Dat doet pijn, dat is verschrikkelijk. Maar hopelijk komt dat in de toekomst goed want daar krijg ik therapie voor.
Therapie
Binnenkort begin ik aan nieuwe therapie. Groepstherapie voor drie dagen per week à zes uur per dag voor een half jaar lang. Dit is een groep voor mijn borderlineklachten maar het kan me misschien ook wel helpen in mijn depressie. Wie weet wordt m’n suïcidaliteit wel minder of kan ik er mee leren leven. Ik weet niet wat het gaat brengen en vind het doodeng. Daarnaast ben ik altijd in tweestrijd. Aan de ene kant wil ik rust en niet meer leven en aan de andere kant wil ik de therapie op z’n minst voor drie maanden proberen. Nu zeg ik dat ik die therapie een kans geef en misschien moet ik dat ook maar doen, zodat ik ooit de mama kan zijn die ik wilde zijn.
Heb je suïcidale gedachten en wil je daar met iemand over praten? Bel naar 0900-0113 of chat via 113.nl.
Ook zin gekregen om te schrijven? Stuur een blog in naar dsmmeisjes!
Ik ben Denise, 33 jaar en tot de geboorte van mijn zoon (hij wordt in november 3) had ik geen psychische klachten. Na de geboorte was dat wel anders. Ik kwam in een heftige (postpartum) depressie en weet sinds een jaar dat ik borderline heb. Ik heb diverse therapieën doorlopen maar tot nu toe heeft niets me nog echt geholpen. Daarom heb ik me aangemeld voor gespecialiseerde ggz zorg. Ik zit nu in de fase dat ik hoor of ze me gaan behandelen of niet. Maar als het me lukt probeer ik toch grappenmakend door het leven te gaan en een ietwat onzekere mama te zijn voor mijn zoon. Ik hoop daarnaast ooit weer dol te zijn op shoppen, barbecuen, sauna’s pakken, reizen, wijntjes drinken op het terras en afspreken met vrienden.
Hee Denise,
Wat een heftige strijd! Ik vanaf de zijlijn roep je toe: ga vól voor die therapie. Ik ben ervan overtuigd dat er in jouw situatie veel verbetering te behalen valt.
Veel sterkte en liefs!
Rivka
Lees een van mijn persoonlijke blogs: Ik ook van mij – Roos Dickmann
Dank je wel lieve Rivka.
Ik zit nu nog in de weerstand maar als ik eenmaal begonnen ben denk ik dat het me zeker wel wat verder kan brengen. Maar voor nu is het super spannend.
Liefs Denise
Wat heftig Denise! Veel sterkte de komende tijd!
Dank je wel Anne!
Liefs
Het blijft dapper om er zo over te praten. Er is nog steeds veel onbegrip helaas. Maar jouw gevecht is hopelijk iets waardoor anderen zich gesteund voelen, waar anderen de kracht om nog een beetje meer te geven uit kunnen halen. Blijf vechten en blijf dat delen!
Dank je wel lieve jij! Ik hoop ook dat anderen misschien iets uit mijn ellende kunnen halen.
Dikke kus
Hey, ik schrok van de herkenning die ik in je verhaal lees. Ik ben 32 moeder van twee kinderen, 4 en 6, prenatale depressie gehad en voedig ingestort na de geboorte van mijn dochter. Ik ook heb sindskort de diagnose borderline. Ben in de afgelopen 6 weken twee keer opgenomen geweest vanwege suïcidaliteit. Het is een vreselijke strijd en ik wil je dan ook heel veel kracht sturen. Liefs
Hi Laura, met antwoorden ging het even mis. Dus ik doen het gewoon even opnieuw. Wat bijzonder dat onze verhalen zoveel op elkaar lijken. Hoe ben jij uit de depressies geraakt? Ik blijf er namelijk al veel te lang in hangen. Daarom hoop ik ook dat therapie voor borderline me verder kan helpen. Liefs
Hey jij, ik ben er nog niet uit… verre van helaas 🙁 duurt ook al 4 jaar. Sorry niet heel bemoedigend. Ik volg sinds 4 maanden mbt therapie… maar t blijft een strijd. Als je wilt kunnen we contact opnemen. Liefs
Oh wat klote zeg. 4 jaar is echt lang. Ik zit er nu 20 maanden in. Contacten lijkt me een goed idee. Heb je Instagram? Dan kan je me volgen/toevoegen op @schrijfselsvandenise.
Liefs
Dank je wel lieve jij! Ik hoop ook dat anderen misschien iets uit mijn ellende kunnen halen.
Dikke kus