Depressie na de geboorte van mijn kind

Deze blog gaat in op suïcidaal gedrag. Heb je behoefte aan een luisterend oor? Neem contact op met de vrijwilligers van 113 of de Luisterlijn.

Ik ben Denise, 32 jaar en heb nu anderhalf jaar een postpartum depressie (depressie na geboorte van je kind) en sinds kort de diagnose borderline. Al vanaf het begin van mijn depressie ben ik suïcidaal. De ene keer erger dan de andere keer. De ene keer kan ik er tegen vechten en de andere keer niet. 

Opnames

Tijdens mijn depressie heb ik verdeeld over de anderhalf jaar diverse opnames gehad. Tijdens die opnames was mijn grootste doel het vinden van een middel om mezelf iets aan te doen. Natuurlijk geeft een GGZ-instelling meer veiligheid dan thuis, maar toch was ik dagenlang op zoek naar hét middel. Het middel heb ik nooit gevonden, want ik schrijf nu deze blog. 

Thuis

Ook thuis ben ik vaak op zoek naar dingen waarmee ik een einde aan mijn leven kan maken. Veel gevaarlijke spullen zijn al niet meer in huis. Maar toch moet ik zoeken en als ik dan iets vind, moet ik het uitproberen. Natuurlijk nooit met goed resultaat en alleen maar met meer machteloosheid en radeloosheid dan voor mijn zoektocht. En meer problemen met mijn behandelaar en voornamelijk met mijn man. Ik doe hem onbewust zo ontzettend veel pijn. En ik vind dat heel erg, maar de drang om de rust van de dood te krijgen is zo ontzettend sterk en overrulled alles. 

Strangulatie

Voornamelijk doe ik aan strangulatie. Ik knoop iets om mijn nek. Ik doe dit in zware tijden minimaal één keer per dag en in iets betere tijden minimaal één keer per week. Het is iets wat ik moet doen, ook al weet ik na die honderden keren dat het niet geeft wat ik wil. Maar toch moet ik het doen. Ik moet het doen.

Mama

Naast het zoeken van juiste middelen ben ik ook nog moeder. Mama van onze zoon van nu anderhalf. Een ventje dat zich goed ontwikkelt en heel blij is als ‘ie mij ziet. Die lief kan spelen en heel veel kletst. Al deze waarnemingen kan ik doen, alleen voel ik er eigenlijk niets van. Dat doet pijn, dat is verschrikkelijk. Maar hopelijk komt dat in de toekomst goed want daar krijg ik therapie voor. 

Therapie

Binnenkort begin ik aan nieuwe therapie. Groepstherapie voor drie dagen per week à zes uur per dag voor een half jaar lang. Dit is een groep voor mijn borderlineklachten maar het kan me misschien ook wel helpen in mijn depressie. Wie weet wordt m’n suïcidaliteit wel minder of kan ik er mee leren leven. Ik weet niet wat het gaat brengen en vind het doodeng. Daarnaast ben ik altijd in tweestrijd. Aan de ene kant wil ik rust en niet meer leven en aan de andere kant wil ik de therapie op z’n minst voor drie maanden proberen. Nu zeg ik dat ik die therapie een kans geef en misschien moet ik dat ook maar doen, zodat ik ooit de mama kan zijn die ik wilde zijn.