De tijd verandert dingen

Wat er in een paar maanden allemaal wel niet kan veranderen.  Ik ben met zo ontzettend veel tegelijkertijd bezig geweest.

In november 2018 was ik al zo lang bezig met met therapie, dat eigenlijk niet goed lukte en ook lichamelijk is het een stuk moeilijker geworden. Ik heb heel veel pijn en uitval. Ik merkte dat het voor mezelf niet meer ging.

In januari 2019 ging ik met mijn psychiater, behandelteam, begeleiders, huisarts en uiteindelijk ook de Levenseindekliniek (nu Expertisecentrum Euthanasie) in gesprek over euthanasie. Ook met mijn ouders en enkele vrienden ben ik hierover in gesprek geweest. De meeste vrienden die ik nog heb, hebben veel ellende bij mij gezien. Ik was bang voor boze reacties. In plaats daarvan kreeg ik begrip. En van twee mensen kreeg ik de reactie dat ze altijd al het gevoel hebben gehad dat ik nooit oud zou worden.  Dat gevoel heb ik ook. Mijn begeleidster heeft mij vaker later weten dat ik dood beter af zou zijn. Dit klinkt grof, maar ik weet hoe zij is. Ze bedoelt dat ze ziet dat het niet meer gaat.   

In de maanden daarna is er nog al veel chaos geweest in mijn behandelteam. Mijn psychiater ging weg. Daar was ik op zich blij mee, want hij heeft door gerommel met medicatie veel kapot gemaakt voor mij. Er was echter geen vervanger. In dezelfde tijd is mijn psycholoog gestopt en ook daar was geen vervanger voor.  Er was dus een behandelteam, maar zonder beschikbare behandelaars.

In september kon ik in behandeling bij een nieuwe psychologe. Hierbij kwam ik er al snel achter dat bij de EMDR-behandelingen met de vorige psycholoog veel is fout gegaan. De laatste twee keer heb ik tijdens therapie een groot inzicht gehad over wat EMDR-behandeling kan, en wat er zo fout is gegaan voor mij in de afgelopen drie jaar. Dit heeft het beeld op euthanasie iets veranderd. Helaas maakt een kans op een draagbaar psychisch bestaan, mijn lichamelijke pijn nog niet minder. Vanwege lichamelijke klachten heeft de behandeling bij mijn psychologe ook vertraging opgelopen. Sinds twee week heb ik ook een ergotherapeute. Ik denk dat zij mij een heel eind kan helpen bij mijn lichamelijke pijn, de uitval van mijn benen en andere lichamelijke klachten.

Inmiddels staat ‘t euthanasietraject aan de zijkant, mij aan te staren. ‘t Is allemaal ontzettend moeilijk om de dagen door te komen. Alles vreet energie en de helft krijg ik al niet echt mee.  Maar misschien, heel misschien bestaat er ooit nog eens een draaglijk leven voor mij.