De sleutel tot verandering
Dit wordt even ouderwets wat schelden op mijn therapeut. Sorry lieve therapeuten en alle anderen die zo hard hun best doen, maar dit moet er even uit.
“Jij hebt de sleutel tot verandering.” Ja, dat weet ik. Al heel lang. En je hebt het ook pas tig keer gezegd. Ik heb die sleutel. Maar hóe dan? Welke sleutel, waar, wat moet ik, wat wil je van me? “Het gaat niet om mij, het gaat om jou.” Ja, ook dat weet ik, maar euhm, als ik de verkeerde antwoorden ga geven, dan word jij pissig en dan kan dat ook weer consequenties hebben. Dus zeg me nou even wat ik moet doen? Kan ik weer verder.
Echt. Totale frustratie
En ze heeft nog gelijk ook. Ze kan me niet veranderen, ik moet mezelf veranderen en zij kan me daar enkel de tools voor geven. Maar nu lijkt het wel of ik die tools al heb. Ik voel me dom, want ik geen flauw idee wat ik nou moet doen en hoe dan.
Even wat achtergrondinformatie. Ik heb al tig jaar een hekel aan mijn lijf. Dik, dun, daar ergens tussenin, nu weer dik, maakt niet uit, ik haat mijn lijf. Soms tot walgen aan toe. Dat heb ik – met veel intern gedoe – haar verteld. Ik heb de sleutel om dat te veranderen. Ja, maar wat dan, hoe dan? Het maakt mij niet uit hoe dat lijf eruit ziet, ik wil het niet. Ja, wat ik in mijn hoofd heb, dat wil ik, maar dat kost eerst x maanden dieet en sporten, dan zo’n 40.000 euro aan operaties en vervolgens 24-7 bezig zijn met eten en sporten. Nope, not gonna happen.
Ik zal iets anders moeten
Maar wat dan? Ik weet het nog steeds niet. Het zal ergens liggen in een soort van mijn lijf accepteren zoals het is, maar dat lukt niet. Een lijftransplantatie is niet mogelijk, dus ik zal het hiermee moeten doen. Ik heb dus blijkbaar de sleutel.
Misschien zit het hem in kijken wat ik wel acceptabel vind, in plaats van constant de focus leggen op wat ik verschrikkelijk vind. Doe ik ook met tv kijken. Ik kijk alleen maar programma’s die ik leuk vind en ga mezelf niet kwellen met infomercials. Neuh, doe dan maar Phineas en Ferb op Disney XD. Dat is tenminste leuk.
Misschien is dat die sleutel?
Langzaam de focus proberen te verleggen? Ik vind mijn haar best prima, mijn voeten zijn acceptabel, ik heb zelfs mijn teennagels gelakt. Ik heb geen lelijk gezicht, hoewel het nu wel een bolle toet is. Mijn tattoo is mooi?
Willen dat mijn lijf anders is, dat gaat niet gebeuren. In ieder geval niet zoals ik wil dat mijn lijf is. Ik kan misschien wat bijschaven hier en daar, in plaats van een reep chocola eens een banaan eten, dat soort dingen zullen geen kwaad kunnen. Maar verlangen naar dat lijf wat niet gaat gebeuren en tussendoor alleen maar diep ongelukkig zijn met wat ik nu heb? Daar ben ik wel een beetje klaar mee.
Ik geloof dat ik een sleutel zie. Ver weg onder de kast. Ik kan er alleen nog niet bij. Heeft iemand een liniaal om hem eronderuit te vissen? ‘t Is wel een beetje stoffig.
Schrijven is wat ik doe. Al eigenlijk jaren en jaren. Journalistieke dingen, maar mijn grootste liefhebberij zijn blogs zoals hier. Proberen te laten zien dat een psychische aandoening geen ramp is, dat er prima mee te leven is. Vooral dat het niet eng is.
Behalve dsmmeisje ben ik ook tekstschrijver en regisseur, kookgek, dansliefhebber en baasje van kat Fleur en hond Kate, de grootste harige lieverds van de hele wereld. Maar volgens mij zegt ieder baasje dat van de eigen beestjes.
Lees ook:
-
Zelfzorg, ik vond het altijd maar een gek en raar woord. Want wat houdt dat eigenlijk in, zelfzorg? Hoe zorg je voor jezelf als je altijd enkel voor anderen heb gezorgd? Gedurende de jaren therapie, viel het woord vele malen.…
Herkenbaar! Wat voor mij lijkt te helpen is de focus leggen op wat mijn lichaam kan en doet en daar dankbaar voor zijn, in plaats van kijken naar hoe het er uit ziet. Bv denken aan hoe je lichaam er voor zorgt dat je niet ziek wordt, of hoe je spieren het mogelijk maken dat je kan bewegen/sporten etcetera. Dus misschien naast denken dat je je voeten acceptabel vindt, kan je denken aan hoe bewonderingswaardig het is dat zulke relatief kleine lichaamsdelen je hele lichaam kunnen dragen, hoeveel je er al mee gelopen hebt enzovoorts. Misschien is het niet dé sleutel, maar heb je er meerdere nodig om je lichaamsbeeld te veranderen. Sterkte!
Oef. Ik begon bijna zelf te schelden, na de eerste zinnen. Je zult vast en zeker zelf de sleutel tot verandering hebben/zijn, maar het is wél fijn als je hulpverlener even helpt om wat stof onder die kast vandaan te halen…
Lees een van mijn persoonlijke blogs: Geschiedenis van de toekomst
Bij mij helpt het vooral om te accepteren dat het lichaam er nu eenmaal is; het accepteren? Mm dat is een groot woord. Ik weet nu wel dat ik er nooit blij mee zal zijn 20 kg meer of 20 kg minder. Ik zal van mezelf blijven walgen. Nu weet ik wel dat acceptatie niet zit in hoe mijn lichaam er uit ziet, maar hoe ik er over denk. Tja dat veranderen, dat klinkt toch wel heel simpel ‘jij hebt de sleutel’ absoluut waar, alleen wat ik met er mee moet?
Heel veel succes, ik zou je gunnen dat ik de sleutel voor je kon pakken; maar ik hoop dat je stap voor stap tot acceptatie komt.