Dansend aan zee

She conquered her demons and wore her scars like wings

Zon, zee, strand en goede muziek. Wat wil een mens nog meer?

Dansend tussen de menigte voel ik de bas in mijn borst dreunen. “Als je weggaat, laat dan het licht aan voor mij.” Iedereen zingt uit volle borst mee onder de laatste stralen van de avondzon. Met zijn allen één, houden we van dezelfde muziek en zingen we mee met de teksten van Bløf.

Jarenlang ben ik al aan het strijden. Strijden tegen mijn depressie. Tegen mijn stemmingswisselingen en de demonen in mijn hoofd die me zeggen dat ik niets waard ben en dat mensen beter af zijn als ik dood ben. Zes jaar ben ik al in therapie. In de laatste twee jaar heb ik vier keer geprobeerd een einde aan mijn leven te maken. Vroeg ik me altijd af of ik ooit beter zou worden. Was ik op zoek naar het licht aan het einde van de tunnel. En ik ben nog maar 19 jaar oud.

Daar is het dan eindelijk. Licht aan het einde van mijn donkere tunnel. Na jaren vechten voel ik me eindelijk sterker. Sterker na mijn jarenlange oorlog. Vergis je niet, mijn oorlog is nog lang niet voorbij, maar ik ben sterker voor de rest van de strijd die komen gaat. Ik ga het beter aankunnen. Ik heb mijn oorlogswonden maar verberg ze niet langer. Ze zijn het zichtbare deel van mijn strijd. Ze zijn het bewijs dat ik sterk genoeg was om door te gaan, hoe zwaar mijn strijd ook was. En ik zal blijven vechten.

Ik kijk nooit achterom
Ik kijk alleen maar naast en voor me
Ik hoef maar weinig mee
De meeuwen zweven rustig
De surfer drijft nog op z’n plank
We kijken naar de zee.

(Bløf – Over de dam)