Daar ben je dan,
pronkt vaak op menig geboortekaartje.
Je leven is begonnen, je bent warm ontvangen,
die dankbaarheid en verwondering wordt graag met een lief kaartje mede gedeeld.
Eigenlijk zou ik dat ook moeten doen, na een depressieve periode in mijn leven een nieuw herborenkaartje moeten maken;
Daar ben je dan
mooi mens
zo sterk en zacht
wat fijn dat je nu weer rustig
en opgewekt naar de wereld lacht
Want zacht is mijn wereld niet altijd. Zo lang ik mij kan herinneren zijn er de slechte periodes van somberheid tot depressies. Ik reageer al sinds mijn kindertijd heel gevoelig en emotioneel op mijn omgeving. Is ook mooi op sommige momenten, maar meestal breekt het mij behoorlijk op. Inmiddels nader ik de 42 en ben ik opnieuw opgebrand, uitgeblust of leeggelopen.
Dit keer is mijn depressieve periode voor mij niet goed meer te behappen.
Omdat mijn depressies vaak niet heel ernstig zijn, maar mild en meer heel vervelend voor mijzelf en inmiddels mijn gezin, kon ik ze altijd door wat teruggetrokkener leven, creatief zijn, veel schrijven, mijmeren en wandelen, aardig doorkomen. Maar toen er meer op mijn bord kwam om te verteren, waaronder relatieproblemen, grote financiële zorgen en stress over diverse zaken, lukte het mij niet meer om langer dan hooguit een halve dag rust te ervaren, voordat ik weer tot op het bot moe, lusteloos zwaarmoedig in bed beland.
Ik ben het zat. Dus hang ik met mijn verzwaarde hoofd aan de bel.
Ik stap naar de huisarts en ga nog meer schrijven, denken en uiteindelijk naar een psycholoog.
Nu is daar na een paar sessies uitgekomen dat ik de diagnose ADD zou “hebben”. Ik had zelf nooit zoiets gedacht. Ik herken mijzelf in enorm veel wat er over de symptomen of kenmerken van een persoon met ADD is geschreven.
De herkenning is ergens verhelderend, maar toch nog lastig.
Wat hoe meer je weet, hoe meer je je afvraagt. Ontstaan de depressies door de ADD, of zit de depressiviteit meer als een zware melancholie in mijn aard, of zijn er nog steeds andere oorzaken voor de depressies en is met ADD eigenlijk best goed te leven als de omstandigheden oké zijn.
Hoe moet ik de diagnose ADD accepteren?
En ja..zal ik er iets mee kunnen?, moet dit het uitgangspunt zijn om beter te worden?. Hoe? moet ik mijn leven gaan aanpassen en valt er echt wel weer rust en genot te behalen?. Ben ik niet te gretig, te dromerig?, moet ik mij inderdaad niet gewoon neerleggen dat alles zwaarder en saaier word.
De vragen groeien als de bonenstaak boven mijn verstand uit.
Voordat ik de stap nam om hulp te gaan zoeken was mijn situatie van eigenwaarde al beroerd, nou dat wordt er niet veel beter op, ik weet soms echt niet meer wat ik vind, wil, moet beslissen, op kan hopen of van zou durven dromen.
Ik leef in mijn huis alsof ik al jaren op bezoek ben bij een vreemde, ik zie het huis alleen nog maar als een last, als een niet uitnodigende berg. Mijn relatie is een eindeloos begin. Mijn moederschap sluipt in een doodlopende weg. Mijn baan is momenteel slopend en de uitdaging is er na 16,5 jaar wel een beetje uit.
Innerlijk schreeuw en stamp ik, ben ik een woest egoïstisch beest dat wil vluchten….
ik wil mij aan de verandering en de lust vastgrijpen, en al die woestheid uiten in mijn creaties.
Maar dat eindeloze doodvermoeiende verstand houd je juist lamgeslagen op de plaats en sleept je ergens doortastend maar op je tandvlees door die uitzichtloze periodes heen.
Meestal wel in ieder geval, al kan ik mij zo’n redelijk optimistisch slot nu nog niet voorstellen.
Ik stuur wel een herborenkaartje als ik er weer ben.
Ik hoop dat ik erop kan schrijven:
Zie je…daar ben ik weer
Norah Nox
als uitgerust mens
ik hoefde niet echt te vluchten
alleen maar even heel lang en diep te zuchten
nu kan ik weer aardig vooruit
en heb ik weer een verse herstartperiode ingeluid
tot ik weer instort
verblijf ik afwachtend op wat geluk en plezier
nog even bij jullie hier