Met angst en beven schrijf ik mijn eerste blog. Ik lees al een tijdje mee, heb zelfs al eerder overwogen om een blog te schrijven, maar het is er tot nu toe niet van gekomen. Nu is het dan zover. Niet omdat ik sta te springen om mijn verhaal te delen, maar omdat een vriendin mij aanraadde om te schrijven. Ze heeft gelijk. Ik loop vast in de chaos in mijn hoofd, val terug in oude, ongezonde patronen en de spanning is nauwelijks meer te handelen.
Om deze blog niet meteen heel uitgebreid en diepgaand te maken, zal ik het houden op de chaos die nu mijn emmer doet overlopen. Binnenkort is het een jaar geleden dat mijn pleegmoeder overleed. Na 24 jaar kwam ze in mijn leven, een vrouw die mij geleerd heeft om te vertrouwen, mij warmte gaf, mij altijd beschermde (wat er ook aan de hand was). Ik was ervan overtuigd dat ik mij niet meer open kon stellen voor dit soort mensen, aangezien ik twee ouders en twee stiefouders heb die het geen klap interesseert hoe het met me gaat. Die verzaakt hebben mij te beschermen en mij de overtuiging gaven dat ik er beter niet kon zijn.
Het jaar dat zij er niet meer is, is het zwaarste jaar geweest dat ik heb gehad en dat wil wat zeggen. Het seksuele misbruik in mijn jeugd, de verkrachtingen toen ik 21 was en uit huis getrapt worden, waren op een bepaalde manier nog wel te dragen. Die ‘bepaalde manier’ was geen goede manier, maar met oogkleppen op, verstand op nul en de blik op oneindig kwam ik er wel. Dacht ik. Dus toen mijn pleegmoeder overleed, dacht ik dat ik deze overlevingsstrategie wel weer in kon zetten. Nou… dus niet. Mijn pleegmoeder heeft er voor gezorgd dat ik emoties ervaar. En wat is dat vervelend! Ik wil niet meer voelen, ik wil niet meer zijn. Ik kon altijd alles alleen aan. Logisch, want het moest. Toen zij zich over mij ontfermde, ben ik het verleerd om alleen op mezelf te vertrouwen. Ik had haar om te vertrouwen en ze wist wat goed voor me was. Beter dan dat ik dat zelf wist.
Ze zou er zijn op mijn diploma-uitreiking, die ik eerlijk gezegd dacht niet te halen. Hoe kon ik nou slagen zonder haar? Over een maand hoop ik dan toch geslaagd te zijn voor mijn opleiding, ik ben doorgegaan met mijn studie, heb voldoendes gehaald en heb een baan gekregen. Ik kan het wel, alleen weet ik nog niet precies hoe…
Het is mijn eerste blog ik hoop, al vind ik het zelf een zooitje, door te schrijven weer orde in de chaos te krijgen.