Deze blog gaat expliciet over doodswens, euthanasie en suïcide.
Zoek nu contact met je behandelaar of met 113.nl als je in crisis bent.
Deze blog is echter wel hoopvol.
Ik wil dansen, zingen, huppelen…
Soms wil ik dat het leven stopt. Teveel pijn, te moe, geen kracht meer om het vol te houden. “Er komen betere tijden”, word ik dan getroost. Misschien. Maar er komen ook slechtere tijden. Mensen worden ziek, gaan dood, verongelukken, etc. Ook de mensen van wie ik houd. Dat is het leven. Dat hoort erbij.
Maar ik wil dat niet meer. Ik kan dat niet meer. Ik heb al teveel pijn. Als mensen met een snauw op me reageren, is dat al teveel. Genoeg om me over het randje te duwen. Ik wil niet meer. Echt niet meer. Nooit meer.
Dood lijkt het enige wat alles oplost.
Met mijn CV lijkt geen enkele hulpverlener mijn doodswens raar te vinden. Sterker nog, het is zelfs invoelbaar voor ze. Een scala aan diagnoses, van anorexia nervosa tot ptss en depressie, plus nog wat lichamelijke ongemakken, mijn veel te vroeg verweduwde staat, mijn geschiedenis met verwaarlozing, mishandeling, pesten en nog veel meer ellende, maken de innige doodswens wel legitiem. Het lijden is zichtbaar zwaar. Ik vind het ook helemaal niet fijn dat tot nu toe iedere poging tot suïcide mislukt is. Het had me veel bespaard. Al jaren hunker ik ernaar dat het leven stopt. Ook zie ik zelf geen enkel perspectief op beterschap.
En toch.
Het leven heeft ook mooie dingen. Muziek, lieve mensen, kinderen, dans, poëzie, schrijven met een vulpen, kunst, kleuren, sneeuw, zee, kopjes hete thee, bergtoppen, bloemenweides, interessante dingen, komische dingen, hilariteit, liefde. Of ik daar nou van kan genieten of niet, het is er wel. En het is er ook voor mij. Al vind ik mezelf goed waardeloos, er zijn altijd anderen die blij zijn me te zien, die echt waarderen wie ik ben en wat ik doe. Mijn leven is waardevol. Al vind ik van niet. Daarom was ik altijd een soort van blij dat er een wet is die mij beschermde tegen mezelf. Door mijn depressie kwam ik namelijk niet in aanmerking voor euthanasie. Ook kan ik in therapieland nog heel wat halen, ik heb nog lang niet alles uitgeprobeerd.
Nu blijkt dat dat helemaal niet nodig is. Je mag als psychiatrisch patiënt ook het euthanasietraject in als helemaal niet alles uitgeprobeerd is, maar je zelf vindt dat het klaar is. Het maakt mij heel bang. Want ik weet dat ik ontzettend stellig kan zijn in mijn doodswens. Ik kan het zo aannemelijk beargumenteren dat een arts het met me eens zal zijn. Als ik die wens uitspreek en concreet maak, weet ik ook dat ik in een tunnelvisie terecht kom waardoor ik er steeds meer van overtuigd raak dat het is wat ik wil. Dat het echt het beste voor me is. Dat het, dat ik, niet anders meer kan.
Maar weet je, ik, mijn echte ik, mijn gezonde ik, wil dat helemaal niet.
Mijn gezonde ik wil dansen, zingen, genieten, huppelen, lachen, leven.
Mijn gezonde ik wil naar concerten gaan, door musea slenteren, theeleuten met vriendinnen, muziek maken. Mijn gezonde ik kan genieten en vindt het niet zo erg om te verdrieten. Dat hoort erbij, bij mij. Alleen is ze vaak te klein om dat duidelijk te maken. Maar ze is er wel. Ook al is ze goed verstopt.
Ze is er wel!
Behandelaren, blijf alsjeblieft geloven in mijn gezonde ik. Blijf ernaar zoeken. Ook als ze onzichtbaar is. Ook als ik heel erg dood wil. Ook als jullie vinden dat mijn lijden genoeg is geweest. Blijf geloven. Alsjeblieft…
Heel erg mooi Kaatje. Ik geloof in je.
Anne onlangs geplaatst…Glimpen en vlagen
Jouw gezonde is er en zal altijd ergens soms wel diep maar onmiskenbaar in jou wonen en nooit verhuizen !
Ik vind dit echt een weergaloos goede blog. Ben er, na het eindeloos gelezen te hebben, nog steeds diep door geraakt. Het blijven geloven in iemand is misschien wel het grootste cadeau wat je iemand kan geven. <3
Rivka onlangs geplaatst…Kerst, we moeten praten
Wat is dit een prachtige blog.
Dank je wel. Het sterkt mij in mijn mening dat we ons met euthanasie in de psychiatrie op een hellend vlak begeven.
Mooi geschreven, je bent nog een meisje, ooit was ik een meisje lang geleden, en heel veel geleden.
Voor mij is het zo, ik besta, maar heb nooit geleefd
Ik ben klaar met mijn leven
Daar richt ik mijn hoop op
Dit is de eerste blog die ik op deze site lees en het is eng herkenbaar al zijn mijn diagnoses anders. Liever zou ik bij de hand gepakt willen worden en door alle ellende heen geleid in plaats van doodgemaakt, maar het voelt alsof ik niet meer anders kan. De gesprekken zijn in volle gang. Ik wens jou veel sterkte!
Hoi Ellen, ik vind het pijnlijk dit te lezen, al begrijp ik het ook heel goed. Het valt me op onze site vaak op dat de heel verschillende diagnoses tot dezelfde pijn of wensen leiden – of misschien uit dezelfde pijn of wensen voortkomen. Ik ben te wankel om een hand te reiken maar ik wil toch even zeggen dat ik je dapper vind in de keuzes die je maakt. Ik weet dat het niet veel is, maar kom, als het goed voelt voor jou, af en toe even hier langs. Wat mij betreft ben jij (en ieder ander) hier niet alleen.
Anne onlangs geplaatst…Glimpen en vlagen
Hoi Ellen,
Wat raakt je reactie me.. ik wilde dat ik antwoorden voor je had die alles op zouden lossen, jou die hand kon reiken die je er doorheen zou helpen. Wat ik niet kan. En toch hoop ik heel erg dat die iemand die dat kan doen bestaat, en jou kan helpen. Gewoon, omdat jij die nabijheid en hulp waard bent..
Geweldig mooi verwoord, wat maakt dat ik heel goed met je mee kan voelen én ik ken het zelf ook.
Ik geloof in jou!
Ken jij de boeken van Ingeborg Bosch?
“De herontdekking van ‘t ware zelf” en “illusies” waren voor mij de eerste aanzet tot blijvend herstel. Ik gun jou dat ook.
Succes!
Lieve Kaatje, ik geloof in jou.
Ik herken je gevoel. Het voelt eindeloos. Machteloos. Zoveel pijn en enige wat verlossing lijkt te geven is weg zijn. Ik geloof intussen dat dat het verlangen naar de dood een verlangen is naar pijnvrij zijn, rust. En intussen voel ik dat ik progressie maak waardoor ik erin geloof dat het leven ook anders kan zijn. Het geeft me dus hoop en daarmee toekomst. En daarmee verkleint dat verlangen van er niet meer zijn, en vooral niet meer voelen behoorlijk! Sterker nog een verlangen om te voelen is zelfs af en toe, dus om er te zijn. Omdat voelen ook mooie gevoelens betekent. Warmte. En dat troost jezelf. Ik ben blij dat je je verhaal deelt en hoop dat je ook veel aan de reacties hebt. Het is geen waterdichte belofte – toch geloof ik dat het beter komt!
Veel liefs en blijf delen <3 je geeft mij en anderen daarmee heel veel. Dat is veel waard. Ok? x
PS. een artikel waardoor ik me realiseerde dat het verlangen naar dood een noodskreet verlangen is naar verlichting. Dat helpt me als ik me weer zo naar voel.
http://www.lifewithoutacentre.com/writings/divine-suicide-depressive-breakdown-as-a-call-to-awakening/
Ik hoop dat je “gezonde ik” steeds sterker, groter en energierijker mag groeien. Hoeveel ruimte krijgt jouw gezonde ik? Welke behoeften heeft ze?
Beterschap en sterkte.
Hai kaatje,ik heb zelf een periode meegemaakt van dat.ben heel lang in de psychiatrie geweest(ook opgenomen)tot ik kinesiologie ontdekte.ik weet niet of je hierop zit te wachten,maar misschien helpt het.mij heeft het enorm geholpen waar ik geen hulp kon vinden.een hele goeie therapeut vind ik els janssen, touch4els.nl wie weet heb je er wat aan heel veel sterkte. Liefs babs
Oh Anna wat raken vooral de eerste zinnen mij. Ook ik sta nu wankel in het leven. Ik zie vaak geen uitweg meer..en wil me vrij voelen..rust krijgen en niet meer hoeven denken.
Het wordt mij door familie niet in dank afgenomen en maakt het nog moeilijker, men heeft geen idee hoe het voelt om niet meer te willen..
Ik vind jullie allemaal heel dapper al kan ik dit niet van mezelf zeggen. Er worden hier ontzettend mooie en gevoelige reactie’s geplaatst die mij écht raken tot diep in mijn binnenste.
Ik leef en laat leven en wil graag zelf de regie in handen hebben/krijgen. Liefs Ria