Blijf in mij geloven

Ik wil dansen, zingen, huppelen…

Soms wil ik dat het leven stopt. Teveel pijn, te moe, geen kracht meer om het vol te houden. “Er komen betere tijden”, word ik dan getroost. Misschien. Maar er komen ook slechtere tijden. Mensen worden ziek, gaan dood, verongelukken, etc. Ook de mensen van wie ik houd. Dat is het leven. Dat hoort erbij.
Maar ik wil dat niet meer. Ik kan dat niet meer. Ik heb al teveel pijn. Als mensen met een snauw op me reageren, is dat al teveel. Genoeg om me over het randje te duwen. Ik wil niet meer. Echt niet meer. Nooit meer.
Dood lijkt het enige wat alles oplost.

Met mijn CV lijkt geen enkele hulpverlener mijn doodswens raar te vinden. Sterker nog, het is zelfs invoelbaar voor ze. Een scala aan diagnoses, van anorexia nervosa tot ptss en depressie, plus nog wat lichamelijke ongemakken, mijn veel te vroeg verweduwde staat, mijn geschiedenis met verwaarlozing, mishandeling, pesten en nog veel meer ellende, maken de innige doodswens wel legitiem. Het lijden is zichtbaar zwaar. Ik vind het ook helemaal niet fijn dat tot nu toe iedere poging tot suïcide mislukt is. Het had me veel bespaard. Al jaren hunker ik ernaar dat het leven stopt. Ook zie ik zelf geen enkel perspectief op beterschap.

En toch.
Het leven heeft ook mooie dingen. Muziek, lieve mensen, kinderen, dans, poëzie, schrijven met een vulpen, kunst, kleuren, sneeuw, zee, kopjes hete thee, bergtoppen, bloemenweides, interessante dingen, komische dingen, hilariteit, liefde. Of ik daar nou van kan genieten of niet, het is er wel. En het is er ook voor mij. Al vind ik mezelf goed waardeloos, er zijn altijd anderen die blij zijn me te zien, die echt waarderen wie ik ben en wat ik doe. Mijn leven is waardevol. Al vind ik van niet. Daarom was ik altijd een soort van blij dat er een wet is die mij beschermde tegen mezelf. Door mijn depressie kwam ik namelijk niet in aanmerking voor euthanasie. Ook kan ik in therapieland nog heel wat halen, ik heb nog lang niet alles uitgeprobeerd.

Nu blijkt dat dat helemaal niet nodig is. Je mag als psychiatrisch patiënt ook het euthanasietraject in als helemaal niet alles uitgeprobeerd is, maar je zelf vindt dat het klaar is. Het maakt mij heel bang. Want ik weet dat ik ontzettend stellig kan zijn in mijn doodswens. Ik kan het zo aannemelijk beargumenteren dat een arts het met me eens zal zijn. Als ik die wens uitspreek en concreet maak, weet ik ook dat ik in een tunnelvisie terecht kom waardoor ik er steeds meer van overtuigd raak dat het is wat ik wil. Dat het echt het beste voor me is. Dat het, dat ik, niet anders meer kan.

Maar weet je, ik, mijn echte ik, mijn gezonde ik, wil dat helemaal niet.
Mijn gezonde ik wil dansen, zingen, genieten, huppelen, lachen, leven.
Mijn gezonde ik wil naar concerten gaan, door musea slenteren, theeleuten met vriendinnen, muziek maken. Mijn gezonde ik kan genieten en vindt het niet zo erg om te verdrieten. Dat hoort erbij, bij mij. Alleen is ze vaak te klein om dat duidelijk te maken. Maar ze is er wel. Ook al is ze goed verstopt.
Ze is er wel!

Behandelaren, blijf alsjeblieft geloven in mijn gezonde ik. Blijf ernaar zoeken. Ook als ze onzichtbaar is. Ook als ik heel erg dood wil. Ook als jullie vinden dat mijn lijden genoeg is geweest. Blijf geloven. Alsjeblieft…

Heb je suïcidale gedachten en wil je daar met iemand over praten? Je kunt chatten via 113.nl of bellen naar 0900-0113.

Kamille

Steeds het leven weer aangaan, met daarvoor steeds weer de verbinding met anderen zoeken.

Na een lang en frustrerend GGZ-traject, heb ik dan eindelijk mijn eigen dreamteam van hulpverleners om me heen.

Zij steunen me, ook als ik dat eigenlijk niet wil.

Steeds trekken ze mij over de streep, wel leven, wel goed voor mezelf zorgen.

En tussen alle tranen door, kan ik enorm genieten van het leven.

Soms is het moeizaam zoeken naar lichtpuntjes, soms schitteren ze me tegemoet.

Ik ben een vijftiger, met de diagnoses PTSS en Anorexia.