Afgelopen weekend hebben we de Disneyfilm Binnenstebuiten (Inside out) gekeken. De film verbeeldt hoe het in je hoofd werkt aangaande emoties. De emoties blij, bang, boos, bedroefd en afkeer worden in animatie prachtig afgebeeld. Het laat de worsteling zien die er in het dagelijks leven in je hoofd kan zijn. Een ander thema dat in de film aan de orde komt is herinneringen. Zo word uitgebeeld dat er herinneringen en kernherinneringen zijn. De kernherinneringen sturen de persoonlijkheidseilanden die mij tot mij maken, al voel ik mij een wij.
Door moeilijke gebeurtenissen in het leven staat de persoonlijkheidsontwikkeling stil. En in de film overheersen angst, boosheid en afkeer wanneer er geen contact is met plezier en verdriet. Door het kijken van deze film begin ik ergens te begrijpen hoe emoties werken. Kan ik verklaren waarom ik CPTSS en AGDS heb. Want door een onveilige jeugd vanaf mijn geboorte is er nooit een gezonde ik ontstaan. Althans niet een complete ik. Door fragmentatie/dissociatie heb ik ook nooit contact kunnen maken met mijn ware behoeftes en verlangens. Had ik geen contact met de persoonlijkseilanden die door de jaren heen wel ontwikkeld werden. En leefde ik jaar in jaar uit in angst. Angst om te gaan huilen. Angst om boos te worden en gezonde grenzen aan te geven. Angst voor afwijzing en verlating. Angst, angst en nog eens angst, waardoor ik alle contact met mijn binnenwereld verloor en de depressie ging regeren.
Want ze zijn er wel in mij, een verdrietig deel en ook een boos deel. Maar het boze deel werd altijd door mezelf weggestopt, ik wist er geen raad mee. En ja, de boze beschermer en het boze kind liepen tegen een grens aan. De grens van emotionele verwaarlozing en misbruik in een eenzame en onveilige thuissituatie. Een thuissituatie waar emoties niet gespiegeld werden, maar genegeerd of afgewezen. Dus ook ik ging mijn emoties wegstoppen, zover dat ik geen contact meer had met mezelf en me depressief voelde. Maar nu ik steeds dichter bij de ware emoties kom en overleving zijn kracht begint te verliezen, is er nog steeds angst. Angst dat ik uiteenval wanneer ik het verdriet toelaat. Angst voor mijn eigen boosheid, die door de tijd heen woede is geworden. Angst voor de walging die maakt dat ik mij misselijk voel in mijn lichaam en alle pijn en ellende er letterlijk uit wil kotsen….
Nu we deze film hebben gezien, begrijpen we tenminste ietsje hoe emoties werken. Kan ik vanuit de kennis dat emoties normaal zijn en bij het leven horen en ieder mens ze heeft misschien kleine stapjes zetten. Stapjes in het uiten van die emoties en in de angst voor de innerlijke ervaring. Zodat hopelijk vechten, vluchten en vermijden minder nodig zijn. Ik meer mij word. Er meer ik-sterkte komt en meer vreugde in het leven. Om dit te bereiken zal ik me wel met hulp van veilige hechtingsfiguren stapje voor stapje binnenstebuiten moeten keren. Zodat mijn ware zelf zich kan ontwikkelen. Dit voelt zeer kwetsbaar. Maar zoals ze zeggen: er zit kracht in kwetsbaarheid.