“We hebben het nog niet over medicijnen gehad, hè.”Mijn ademhaling schiet omhoog. Spanning giert door mijn borstkas.“Nee, en dat ga ik ook niet doen.” Ik gris mijn tasje van de grond, sta op en trek mijn jas van de rugleuning. …
Ik krijg het niet over m’n lippen om te vertellen wat ik eigenlijk al heel lang wil zeggen. Het lukt me niet om dat kleine zinnetje uit te spreken tegenover degenen die mij zouden kunnen helpen of op dat moment …
Is het gek dat ik soms gewoon even, heel even maar, wil toegeven aan alle rotgevoelens in mijn hoofd en mijn lijf? Gewoon ze echt wil voelen, hoe rot ook? Als je je hele leven niet hebt mogen voelen, het …
Eind vorig jaar heb ik de keuze gemaakt om het contact te verbreken met mijn moeder. Een keuze die echt niet makkelijk is geweest en waarbij schuldgevoelens en verdriet zich vaak in vlagen aankondigt. “What seems like the right thing …
Zie mij, als mens. Kijk naar mij, als mens. Heb mij lief, als mens. En vertel me alsjeblieft dat het oké is, dat ik oké ben. Dat ik er mag zijn, precies zoals ik ben. Zeg me dat het niet …
Oké, riskante titel, dat realiseer ik me. Laat ik meteen voorop stellen: ik ben niet van plan om mijn eigen familiedrama te creëren, ik zou mijn kinderen nooit, maar dan ook echt nóóit iets aan kunnen doen. Ik keur het …
Ik ook van mij’, zo heet de eerste dichtbundel van debutante Roos Dickmann, die in eerste instantie bekendheid verwierf door haar voortreffelijke acteerwerk. Een opvallende titel in een tijd waarin het ego op sociale media meer openbaar gestreeld mag worden dan ooit tevoren, maar waarin het toch nog steeds not done is om als happy single door het leven te gaan. De liefde lijkt nog altijd het hoogst haalbare en apps als Tinder vieren eindeloos hun hoogtijdagen.
Ik volgde een gebarentaalles. Mijn docente onderbrak mij meerdere keren midden in een zin of in mijn verhaal. Dit deed zij om feedback te geven. Nu vind ik feedback niet zo’n probleem, omdat dit mij verder helpt in mijn gebarentaalvaardigheid. …
Als ik ‘s morgens met anderhalf oog open naar mijn pot medicijnen op mijn nachtkastje grijp, weet ik zeker dat ik binnen vijf seconden getrippel van nageltjes over de vloer hoor gevolgd door “Mieuw?” “Goedemorgen Fleurtje!” Ja, ik zeg goedemorgen …
Ik schrijf over het leven en om te overleven. Eén van mijn dierbaarste uitvluchten. Als mijn hoofd te vol zit en ik niet meer praten kan, dan lukt schrijven soms wel. Ik schrijf al zolang ik me herinneren kan. Maar …
Ik ben nu voor het eerst in jaren drie weken zonder dat ik ergens onder behandeling sta. Mijn behandeling is afgerond en ik heb afscheid genomen van mijn therapeute. Dat gaat eigenlijk vrij goed. Ik kan dit en het zorgt …
Ik vind dit een lastige blog om te schrijven. Het gaat over een periode in mijn leven die ik me amper herinner. Als ik eraan terugdenk, zie en voel ik een grijze waas. Wat ik precies deed of voelde toen? …
Ik had nooit gedacht dat ik dit nog een keer zou meemaken, maar het is toch echt gebeurd. Ik kon weer met mijn tas terug naar de gesloten crisisafdeling, waar ik al twee keer eerder had gezeten. De plek waar …
Psychiater Esther van Fenema richtte in 2008 de Muziekpoli op (tegenwoordig ‘de Performerspoli’) in het Leids Universitair Medisch Centrum. In het boek ‘Het ontstemde brein’ vertelt Van Fenema over tien jaar Muziekpoli. Hebben musici echt een eigen plek nodig om …
Langzaamaan teniet Eigenlijk weet ik al heel lang niet meer wie ik eigenlijk ben. Wat van mij is. Wat mijn basis is. Waar ik energie van krijg en waar ik op leeg loop. Zo lang als dat ik mij kan …
Psychiater Witte Hoogendijk en journaliste Wilma de Rek schreven het boek ‘Van big bang tot burn-out – het grote verhaal achter stress’ waarin ze voornamelijk vanuit evolutionair perspectief schrijven over de reden waarom mensen heden ten dage zo ontzettend veel …
